Interview met Ruben Bellinkx – Hilde Van Canneyt

Het boek: ‘Hilde
vraagt, 85 interviews met Belgische kunstenaars‘ is net uit, te bestellen via
http://www.hildevraagt.be/ of te koop in de fnac of betere boekhandel

Interview met Ruben Bellinkx (1975), Waregem, december
2013.

Hilde Van Canneyt: Hallo Ruben, we zitten
hier samen op je solo-expo in Be-Part te Waregem. Ben je er zelf tevreden over?

Ruben Bellinkx: Heel tevreden zelfs. Ik heb de laatste
tien jaar veel deelgenomen aan groepstentoonstellingen, wat heel plezant is,
maar het punt is dat je altijd maar een klein stukje van jouw wereld kan tonen.
Er was dus al lang een verlangen om een tentoonstelling te maken waar de
bezoeker zich helemaal kan onderdompelen in mijn wereld. In 2011 had ik een
iets kleinere solo-expo in Nest, in Den Haag, maar ik ben blij dat ik ook eens
in België die gelegenheid krijg. Ik ben heel blij met Be-Part, omdat Be-Part
heel ver is gegaan in mijn verhaal. Ze hebben de ruimte vrij drastisch verbouwd
tot het goed zat voor mij. Dit toch omdat ik dat ‘onderdompelen’ zo belangrijk
vind. Ik ben daar wel in geslaagd, denk ik.

HVC: Inderdaad, ik voelde me meteen ook ‘ondergedompeld
in je wereld’ toen ik je expo bezocht.

RB: Wat ik ook belangrijk vond nadat ik de uitnodiging
ontving om hier te exposeren, is dat ik een externe curator kon kiezen. Dit
omdat mensen die altijd curator zijn van een vaste plek, niet meer fris naar
hun ruimtes kunnen kijken. Met alle respect voor Patrick Ronse natuurlijk! Hij
kon zich trouwens direct in mijn vraag vinden. Ik heb daarvoor Dr. Maïté
Vissault gevraagd, directrice van IKOB (Museum für Zeitgenosschische Kunst) in
Eupen. Ik ken haar nog van in het HISK (Hoger Instituut Schone Kunsten). Zij
heeft ook in 2006 de expo ‘Leere und Vision’ gecureerd, een expo met HISK-ers
in Herfort . Daar is mijn installatie met ratten trouwens gemaakt. Het was fijn
een partner in crime te hebben tijdens de opbouw van mijn expo. Zij had ook een
frisse en heldere kijk op mijn werk van de laatste tien jaar. Eigen werk zit
als kunstenaar soms te dicht op jezelf. Zo hebben we samen een interessant
boeiend parcours voor de bezoeker – en mezelf – proberen ineensteken. We waren
het er al snel over eens dat we alle media ineengevlochten wilden tonen. Deze ruimtes
lenen er zich ook toe. Nochtans vinden veel mensen dit net een moeilijk
platform om dingen te tonen, maar voor mij was het ideaal.

HVC: Ik vind de expo opgebouwd zoals ze moet
zijn opgebouwd, en dat vind/zeg ik niet altijd. Er is een goed evenwicht en de
films worden getoond hoe ze best worden getoond. Er is een mix tussen grote en
kleine werken, enkele rustpunten… De werken dialogeren op zich niet voor mij –
al is dat waarschijnlijk zo wel bedoeld – maar ik zie ze als kleine identiteitjes
op zich.

In de tekst van Be-part las ik dat je werk
veelal bestaat uit situaties waar gebruiksvoorwerpen, attributen en
dagdagelijkse leefruimten hun vanzelfsprekende rol verliezen. Zo kom je al snel
in het surrealistische verhaal. Al altijd een ‘ander’ oog gehad?

RB: Het werk dat ik hier om de hoek toon, Stream’, is
een filmpje waar water in plaats van licht, uit de lamp boven op de tafel
stroomt. Het is het eerste filmpje
wat ik gemaakt heb, dit voor mijn afstuderen aan de Rietveld
academie. In de laatste twee jaar van die studies, was ik vooral bezig met een
onderzoek naar hoe geconditioneerd wij kijken naar onze leefomgeving. Ik vond
het heel boeiend om te zien dat we anders rondom ons kijken als je iets gaat
veranderen aan die condities. Ik heb toen een hele reeks werken gemaakt die dat
in vraag stellen: vuur dat uit een kraan komt, tuinstoelen die ik uit een fout
materiaal maakte, waardoor ze wegsmolten in de zon, enz… Ik was toen ook enorm
bezig met foute materialen die hun doelstellingen gaan tegenwerken, waardoor ze
niet meer doen wat ze moeten doen. Ik was in die tijd ook enorm gefascineerd door
de films van André Tarkowski, vooral het droomachtige vond ik heel mooi in dat
werk. Ik ben dan zelf ook veel op zwart/wit film gaan draaien. Ik vond film
toen ook al belangrijk – 16 mm film en super 8 – omdat ik vind dat film veel
meer de lichtnuances en schaduweffecten capteert en veel meer schilderkunstige
kwaliteiten heeft dan het videobeeld. Kunstinstellingen en curatoren zijn niet
altijd blij met zo’n filmprojector, omdat het fragiel is en meer aandacht
vraagt dan een beamer. Maar ik hou niet van video.

HVC: Het heeft zeker zijn effect: je films
‘werken’.

RB: Ik hou enorm van het surrealisme, maar het is niet
iets waar ik naar refereer of teruggrijp. De beelden ontstaan veel meer vanuit
een nieuwsgierigheid en een grens aftasten – zonder te shockeren – op een soort
(on)mogelijkheid: “Wat gebeurt er als ik vier schildpadden onder een tafel
steek?” Bij die hertenfilm – The Trophy – ging dat eigenlijk ook over een
kinderlijke verwondering: “Hoe zou dat hertehoofd eruitzien als dat lijf nu
eens écht achter die muur zit?” Eerst denk je: “Dat wordt een slapstick, dat
kan je niet doen… tot je dat omdraait en denkt: “Dat wil ik net wel doen.”

HVC: Je vertrekpunt is de tekening. Van
daaruit zoek je het medium waaruit je idee het best tot uiting komt. Christine
Vuegen schrijft dat je vervoerd wordt door een wilde verbeelding: merkwaardige
toestanden, vaak met dieren. Het lijken metaforen voor de samenleving en het
menselijk gedrag.

RB: De basis is inderdaad tekenen. Ik heb eerst
Steinerschool gedaan en was daar al heel veel aan het tekenen. Ik wist daar al:
“Ik word tekenaar.” Dat idee van ‘kunstenaar worden’ was er toen nog niet. In
het middelbaar ben ik dan ook avondschool gaan volgen op Sint-Lucas om er te
leren academisch tekenen. Nadien heb ik voor Vrije Grafiek gekozen, omdat dat
het dichtst bij het tekenen lag. Na twee jaar kon het me niet meer zo boeien –
in die tijd was dat nog heel conservatief – en dan ben ik naar de Rietveld
academie getrokken, een meer conceptuele school, waar de kunstgeschiedenis tenminste
vanaf de jaren ’70 begon. (lacht) Daar ben ik filmpjes beginnen maken, maar
besefte ik toch dat dat veel productiewerk en organisatie was: locaties zoeken,
budget bij elkaar zoeken, enzovoort… Mijn projecten zijn ook niet zo evident
dat ik ze maar even in mijn atelier uit mijn mouw kan schudden. En ik vind het
op zich ook niet fijn een hele dag te mailen, te bellen en rond te rijden.

Op een gegeven moment werd ik heel jaloers op mijn
vrienden die atelierkunstenaars waren en alleen maar puur artistiek bezig
waren. Bij film maken heb je een idee en voor het eindresultaat er is, ben je
minstens een jaar verder, in mijn geval
dan toch. Op een gegeven moment voelde ik dat ik ook weer puur
artistiek moest bezig zijn en ben ik weer bewust momenten gaan inlassen in mijn
atelier – twee à drie maanden – om alleen maar te tekenen. Daarvoor heb je niks
nodig: jezelf, potlood en papier. Je kan gewoon artistiek de dingen laten
opborrelen. In die momenten, waar ik ook veel lees, voel ik me ook supergoed.
Uit een paar van die tekeningen voel ik onmiddellijk dat ik daar een film uit
wil destilleren. Andere tekeningen blijven op zich bestaan omdat die tekening
genoeg zegt of genoeg tot de verbeelding spreekt. Zo ontstaan ook de meeste
werken: de ene tekening volgt de andere op en dat beïnvloedt elkaar. Na die
paar maanden ben ik het dan ook beu en heb ik het voor een tijdje gehad met dat
tekenen. Dan wil ik die verstilling opzeggen en de weerstand opzoeken en begin
ik een nieuwe film te maken: het is van het begin tot het einde een soort rush,
waar ik enorm in op ga.

De inspiratie voor mijn ‘Honden’ ontstond in Moldavië,
waar ik een tentoonstelling had. Je hebt daar heel veel roedels straathonden.
Er stond daar toevallig een stoel en ik vroeg me af hoe honden daar op zouden
reageren als ik zo’n stoel in zo een roedel zou gooien. Zo eenvoudig kunnen dus
ideeën ontstaan….

Hier beneden in Be-part kan de bezoeker een film
bekijken over hoe mijn werk tot stand komt. Voor ‘The Trophy’, mijn werk met
het hert, ben ik wel drie jaar op zoek geweest naar het geschikte dier die dat
kon of wilde doen. Mijn vriendin vond dat zo knettergek, dat zij vond dat ik
dat de kijker wel mocht meegeven. Vandaar dat zij met de camera mij is beginnen
volgen. Je kan het zien als een portret van mij als kunstenaar.

HVC: Nog even iets wat ik er wil
tussensmijten: waarom trok je op je dertigste – vijf jaar na de Rietveld
academie – toch nog naar het HISK? Wat hoopte je er nog ‘te vinden’? Had je nog
‘tijd’ nodig? Of ‘leermeesters’?

RB: Na mijn studies had ik even geen zin meer in een
instituut of geen behoefte meer aan feedback: ik wilde ‘voor echt’ beginnen. Zo
ben ik beginnen werken in mijn atelier en leefde ik van subsidies en van mijn
tentoonstellingen. Waar ik tegen aanstootte was dat de mensen die ik in mijn
atelier uitnodigde, zeiden dat ze mijn werk ‘goed vonden’. Maar ik wilde
eerlijke feedback, kritische reflectie. Maar dit zit niet in onze cultuur
ingebakken, iedereen bleef veel te beleefd. Omdat ik dan toch terug naar België
wilde, vond ik het een uitgelezen kans me aan te melden op het HISK. Ik was
hier tien jaar weggeweest, dus het was een ideale start in het ‘onbekende’
België.

HVC: Wat heeft het HISK je geleerd?

RB: Dat was voor mij fantastisch. Het was voor mij het
uitgelezen moment om dat te doen. Heerlijk om elke maand superkritische mensen
op bezoek te krijgen.

HVC: Zat je in je atelier in Amsterdam er
niet mee in om na je afstuderen een hele dag alleen in je atelier te zitten?
Want in het HISK was je plots niet meer ‘alleen’, als het even niet ging, kan
je zo even in het atelier van je buurman binnenstappen.

RB: Qua artistieke uitwisseling met de andere
HISK-ers, had ik, achteraf bekeken, misschien iets socialer kunnen zijn, want
je zit in een unieke setting waar allemaal kunstenaars van overal samenzitten.

HVC: Wil je iets vertellen over het eerste
werk dat we zien bij het binnenkomen van BE-part?

RB: Het is eigenlijk een videoregistratie van een
installatie. Ik heb het destijds gemaakt voor de meubelontwerper Maarten van
Severen. Hij nodigde af en toe kunstenaars uit om in zijn stadstuin een in situ
werk te maken. Ik wilde iets maken dat als de bezoeker er kwam, hij die
stadstuin op een heel andere manier zou bekijken. Op een bepaalde plek in die
tuin zie je dus heel langzaam een stuk aarde open en dicht gaan. Dat is zo’n
danig kleine ingreep onder de grond, dat je eraan voorbij loopt als je het niet
ziet. Ik wilde die installatie eigenlijk ook in de tuin van Be-Part tonen, maar
de condities waren niet ideaal, dus besloot ik de video te tonen. Ik heb van
die installatie dus close-ups gefilmd, waardoor het werk heel monumentaal
lijkt, zeker door het grote scherm. Al ben ik eigenlijk geen voorstander om
installaties die in situ zijn gemaakt als document in een expo te tonen, omdat
dit vaak dan een flauw afkooksel is van het eigenlijke werk.

HVC: Ik zie hier ook prachtig uitgewerkte
tekeningen hangen waar je ons toont hoe je je film ‘Stasis’ hebt gemaakt. Vind
je dat nodig? Doorbreek je daarmee niet het mysterie? Toen ik daarstraks naar
die film keek, had ik er het raden naar, en dan hier beneden is het van: “Ah,
ja… “ Misschien wat zonde toch? Niet? Andere kunstenaars houden dat toch liever
‘geheim’?

RB: Dat is een heel interessante vraag: “Demystifieer
ik mijn werk/het verhaal daar niet mee?” Want ik geef jullie inzicht in hoe
zoiets wordt gemaakt. Ik heb daar een heel dubbele houding tegenover: bij langspeelfilms
op dvd heb je meestal nog de kans om special features
te zien of kan je naar de making off
kijken, maar toch herinner ik me achteraf toch alleen nog de film. Het was mijn
vriendin die me er ook in aanmoedigde, want het duurt op zich heel lang voor ik
tot het gewenste beeld kom. Er zijn veel obstakels die ik moet overwinnen om
sommige films te maken. Mijn tekeningen zijn studies om te kijken wat haalbaar
is – al zijn het ook een soort eindproducten geworden: ik vind het plezant om
mij daarin te verliezen. Het dwingt mij om heel gedetailleerd in die tekening
te gaan zitten. Snelschetsen belanden sneller in de vuilnisbak. De tekeningen
financieren tegenwoordig mijn films en installaties, omdat mijn tekeningen
makkelijker verkopen.

Sowieso dringt zich altijd die vraag op: “Hoe heeft
hij dat gemaakt? “ Misschien omdat ik ook die constante vragen daarover wilde
inlossen, had ik iets van: “Kijk naar die documentaire.” Zo hoef ik ook niet
constant te doen van: “Neen, dat wil ik je niet vertellen, dit mag je niet
weten… “ Ik ben ook niet zo voor het creëren van een mythe rond een kunstenaar.
Je hebt kunstenaars die dat net in stand willen houden, maar ik heb niks te
verbergen of niks hoog te houden: dit is wat ik doe en dit is wat je ziet.

Ik ben ook niet geïnteresseerd in digitale
postproductie, dus alles wat je ziet, heeft werkelijk plaatsgevonden. Er wordt
niet aan gefoefeld. Om dat te bewerkstelligen, heb je dus tien keer meer tijd
nodig, omdat er veel meer problemen zijn om tot het gewenst beeld te komen.

HVC: Over dat ‘doen en zien’: als je aan het
tekenen bent, is het niet zo dat je – zoals ik las– je bewust de
vanzelfsprekende verhoudingen wilt verstoren om de onverschilligheid van de
buitenwereld aan te tonen. Het is ook niet helemaal ‘what you see is what you
get’. Je wilt de mensen toch met andere ogen naar de wereld laten kijken…

Je hebt in je film ‘Stasis’ – een
supergeslaagd werk dat hopelijk nog veel zal reizen – gewerkt met ‘mannen in
pak’. Ze houden als het ware het tafelblad in hun mond om die constructie te
dragen. Ze kunnen daarom niks zeggen (tegen elkaar). Een redelijk sadistische
gedachte eigenlijk. Had je met ‘zwarten’ gewerkt, had je iedereen over je heen
gehad. Doordat het gegoede burgers lijken, lijkt het ‘te kunnen’. Was dat een
bewuste keuze?

RB: Als ik dieren inzet, is dat een heel interessant
vehikel om ook iets te vertellen over ons. Een dier is heel duidelijk ‘de
ander’ en je kan je daar moeilijker mee identificeren dan als je een persoon
ziet in een film. In deze film zet ik op dezelfde manier mensen in, dan dat ik
normaliter dieren inzet. Ik zet ze klem, ze kunnen geen kant uit… Ze zijn
veroordeelt tot die structuur en met die structuur moeten ze het doen. Dat is
eigenlijk een gelijkaardige situatie met mijn schildpadden en met mijn honden.
De schildpadden zijn vastgebonden aan de tafel en met die structuur moeten ze
het ook doen. Daarmee moeten ze alle kanten mee proberen uitgaan. Je zet een
dier of plant klem en die spanning vind ik een interessant gegeven om mee te
werken. Welke betekenissen de kijker daar dan in legt, is in feite aan hem. Als
iemand dan zegt dat de schildpad in de Griekse mythologie de drager van de
wereld is, dan vind ik dat fantastisch en fijn dat iemand daar die gelaagdheid
aan geeft.

Idem met het werk met de honden: dan krijg ik
referenties naar Joseph Beuys en zijn coyote: een heel goed werk, maar het
heeft er niks mee te maken. Je hebt kunstenaars die heel duidelijk refereren
naar de kunstgeschiedenis – wat héél boeiend is – maar ik ben daar niet bewust
mee bezig. Het is niet dat er bij het creëren van een werk, bij mij
onmiddellijk connotaties gaan ontstaan. Anderen mogen dat voor mij weer gaan
invullen, maar het is geen bewuste strategie.

HVC: Filosoof Peter De Graeve schrijft dat je
geen confrontaties zoekt, maar onderzoekt.

Hij zegt ook dat je kunstwerken de grens van
creatie en esthetica ophouden… Je kunst wil ons verleiden tot een ervaring van
schoonheid.

A lijkt het zo wel dat er addertjes onder het
gras zitten. Ergens anders las ik weer dat niets is wat het lijkt: hoewel de
sfeer sereen is, ontspint zich diep verankerd in het schijnbaar vertrouwelijke
tafereel, een diep drama.

RB: Ik vind het wel altijd een plezant iets om mee te
spelen. Je ziet dat werk met die schildpadden – eigenlijk een heel gruwelijk
beeld van een tafel waar je vier beestjes onderzet en die tafel moeten torsen –
maar je zou kunnen zeggen: “Waarom maak je er geen performance van?” Maar dan
zou ik pas echt de gruwel tonen, omdat het een echt fysieke performance wordt.
Ook omdat we dan alleen maar zouden gefocust zijn op die arme beestjes en we
daarmee het totaalbeeld zouden verliezen. Door dat je het gaat vertalen naar
een ander medium – ik kies bewust voor het zwart/wit, omdat je het dan nog
minder tastbaar maakt – en ik zorg dat het geluidloos is. Dan ga ik dat dan nog
eens heel duidelijk kadreren en isoleren – waardoor ik enkel toon wat ik
belangrijk vind – en dan wordt dat beeld ook esthetisch iets heel moois om naar
te kijken. Die spanning vind ik ook altijd heel belangrijk in mijn werk. Je
hebt die esthetica van die mooie belichting en het is mooi gefilmd, mooie
pellicule, schilderkunstige kwaliteiten, maar anderzijds is het heel gruwelijk.
Een andere kunstenaar had het misschien op diehard VHS
gedraaid met koude TL erop, maar daar ben ik niet in geïnteresseerd. Misschien
wil ik wel dat het een droomwereld is waar je naar aan het kijken bent.

HVC: Nog eens naar je werk ‘Stasis’, daarvoor
had je al veel tekeningen gemaakt met herten die op dezelfde manier ‘op elkaar
gestapeld’ waren.

RB: Het is de eerste keer dat ik mensen inzet in een
film. Ze worden als het ware gereduceerd tot meubelstuk, worden onderdeel van
die structuur en moeten het daar ook mee doen. Je voelt er ook heel duidelijk
de grensvervaging tussen object en subject. Die twijfel wil ik heel voelbaar
maken. Ik wil ook de grenzen van de fysieke mogelijkheden verkennen: “Is dit
werkelijk mogelijk?” Moest ik hier nu mannen voor gebruiken die zwaar aan het
zweten zijn of moeten ze net – zoals ik dan gedaan heb – bijna apathisch zijn
en toon ik ze alsof ik ze het verhaal laat ondergaan? Ik zorg ervoor dat je je
niet kan identificeren met die mannen en ik probeer daar een afstand te houden.
Het lijkt door de verlichting en de sfeer bijna een heimelijke ontmoeting waar
je geen hoogte van krijgt. Hier heb ik ook het geluid weggelaten, dus elke
fysieke tastbaarheid wordt op de achtergrond gehouden.

RB: In de essay ‘Obstructieve anomalieën’,
heeft Peter De Graeve het over de traagheid van je werken. Ook over wie je
oeuvre wil leren zien, eerst de ernst en de traagheid ervan moet doorgronden:
“Kijk naar een video- of filmwerk van Ruben zoals je zou afdalen in een grot.”

Hij noemt je werken ook geen installaties,
maar obstallaties. (= toegankelijk (en mooi) als
weinig andere actuele kunstwerken, beantwoorden ze niettemin aan een dwarse
esthetica, die doorgang naar betekenis verspert, al te gemakkelijke (in)zichten
belemmert)

Je maakt vaak gebruik van één camerastandpunt
van waaruit een langdurige opname wordt gemaakt van een bepaalde actie die
telkens wordt herhaald – een loop. Door die loop krijg je een hypnotiserende werking.

Je wil ons echt wel meevoeren in iets… ik
vraag me nu gewoon af in wat?

RB: Die vraag dringt zich veel op. Wat je ziet is
ongebruikelijk, ongezien zelfs, en omdat het film is, heeft het ook een enorm
realiteitsgehalte. Als ik er een schilderij zou van maken, zou die vraag niet
gesteld worden.

HVC: Je vindt het wel fijn dat we ons die
vragen stellen…

RB: In mijn tekeningen zie je ook allemaal niet
evidente taferelen, in die zin kan je het zien als een parallelle wereld. Door
verschillende elementen bij elkaar te brengen die in onze geordende
maatschappij eigenlijk niet bij elkaar horen, probeer ik toch iets te
veranderen aan de perceptie van de toeschouwer. Misschien wil ik onze schijnbaar
vertrouwde realiteit in vraag stellen. Is dit tapijt waar we hier op lopen,
effectief wel zo stabiel? Laat de mensen maar even wankelen. Niet vanuit een
surrealistische traditie, maar vanuit een eigen nieuwsgierigheid die misschien
de kijker ook nieuwsgierig maakt.

HVC: Kunnen we het vergelijken met de
afgezaagde kasten of trappen die Hannes Van Severen gebruikt om ons anders naar
‘vorm’ te laten kijken?

RB: Bij Hannes is er iets gelijkaardigs aan de hand,
hij stelt die dingen ook in vraag, alleen is het formalistischer.

Neem nu
mijn werk met konijnen in stereofotografie, getiteld ‘ Constructing and
classyfying the animal in order to make it meaningful for the human’. Dit is ook een anders kijken naar archivering. In oude musea zie je al
die oude kabinetten: het is toch onwaarschijnlijk hoeveel controle we op de
dingen willen door ze te gaan structureren en ordenen.

HVC: Christine Vuegen schrijft dat dit werk
iets influistert over onze onmenselijkheid en onze archiveringsdrang die de
dingen verstikt en doodmaakt.

RB: Wat gebeurt er als ik een kast maak waar niet
vlinders of spinnen worden uitgestald, maar als ik een kast bouw voor 24
levende konijnen. Zo’n beeld heeft iets ludieks, maar ook iets heel tragisch.
De achterliggende link is ook dat dierenproeven op konijnen op dezelfde manier
worden gedaan als in deze archiefkast. Het is hier helemaal geen pleidooi voor
dierenproeven – integendeel – maar het is wel zo dat die associaties kunnen
worden gelegd, al is dat voor mij ondergeschikt, omdat het voor mij om dat
beeld gaat: word ik in vervoering gebracht als ik dat zie en welke vragen roept
dat op?

HVC: Hans Theys titelt zijn kop van de tekst
van jouw werk: ‘Het opzoeken van de weerstand’.

RB: Hij doelt op hoe ik tot een werk kom: het een
constant opzoeken van een weerstand. Ik ervaar heel veel problemen alvorens ik
tot een gewenst beeld wil komen. De titel van mijn boek is dan ook’ No
obstacle, no image’.

HVC: Een solo-expo, een boek… wat vond je het
fijnst? De weg-er-naartoe en al je werken nog eens op punt stellen – op zich is
dat boek eigenlijk ook een kunstwerk, want wie het koopt, moet ook in jouw
wereld komen – of nu: rusten bij het eindresultaat en luisteren naar de
feedback?

Ben je tot inzicht gekomen of zijn er
toekomstplannen gewijzigd als je die tien jaar hier samen ziet hangen en staan?

RB: Wat ik heel fijn vind is dat iedereen nu
ondergedompeld kan worden in mijn wereld, een verlangen dat ik al langer had.
Mensen die mijn werk al kenden, kunnen nu eens meerdere werken samen zien. Ik
merk ook hoe bijna alle werken naar elkaar refereren, het verraste me soms wel.
Meestal ben je in je atelier bezig met je laatste werk en ben je niet bezig met
verbanden te leggen met eerdere werken. Door veel werken samen te zien, ga je
dat uiteraard wel doen, wat zeer boeiend is. Ik heb ook veel bijgeleerd door de curator
waar ik mee werkte, zij had een zeer frisse kijk op mijn werken.

HVC: Zoals een muzikant met een producer
werkt…

RB: Inderdaad. Vroeger was ik iemand die alle touwtjes
in handen wilde hebben, maar dat ben ik dus afgeleerd. Ik ben nu natuurlijk ook
al met de volgende expo bezig, dus de tijd zal uitwijzen wat deze expo en het
boek bij me veranderde.

HVC: Hoe zal je de feedback verwerken die je
hier krijgt?

RB: Hoe eerlijker de feedback dat ik hier (zal)
krijg(en), hoe meer me dat aanscherpt natuurlijk.

HVC: Chantal Pattyn zegt dat kunst haar
mentaal ergens moet brengen waar ze voorheen nooit was, voorbij mooi en eerlijk
– wat niet wil zeggen dat betekent dat ze ongevoelig zou zijn voor het
onesthetische aspect ervan.

Ik denk ook dat je mensen mentaal ergens
brengt… Hoe wil je dat ik me voel als ik straks op de trein zit?

RB: Dat is aan jou. Ik hoop natuurlijk dat het iets
met je heeft gedaan en vragen oproept. Ik wil helemaal niks “hoe jij denkt”.

En dan blijft ze maar doorvragen en
doorvragen… en stapt ze even later met zijn bevreemdende leefwereld als
medepartner de trein op…

www.rubenbellinkx.com

Er is net een monografie uit:
NO OBSTACLE

Ruben Bellinkx stelt tentoon:

BE-Part

Westerlaan 17
B 8790 Waregem
+32 (0) 56 62 94 10
Open tijdens tentoonstellingen van zondag tot en met vrijdag van 11u00 tot
17u00,
Op zaterdag enkel op afspraak voor groepen
Gratis toegang. Elke zondag tijdens tentoonstelllingen: gratis gidsbeurten voor
individuele bezoekers, vanaf 14u30

Geef een reactie Reactie annuleren