Vorige interviews: Renato Nicolodi, Cindy Wright, volgende interview: Jan Hendrikse, Ben Benaouisse …
Interview met PAUL GEES (1949), Wetteren, winter 2015
HVC: Hallo Paul, je komt uit een
fotografenfamilie, las ik.
fotografenfamilie, las ik.
PG:
Inderdaad, mijn vader was fotograaf, mijn moeder huisvrouw. Mijn broer
is fotograaf geworden in het kielzog van mijn vader en geeft les in Sint-Lucas
Brussel.
Inderdaad, mijn vader was fotograaf, mijn moeder huisvrouw. Mijn broer
is fotograaf geworden in het kielzog van mijn vader en geeft les in Sint-Lucas
Brussel.
HVC: Hoe ben je, na een opleiding
interieurarchitect, in de kunst – zelfs conceptuele kunst – beland?
interieurarchitect, in de kunst – zelfs conceptuele kunst – beland?
PG:
Na mijn studies werkte ik een aantal jaren in het centrum voor
samenlevingsvernieuwing, beter gekend als CSV in Aalst. Dat moet rond het jaar
’75 zijn geweest. Aanvankelijk kreeg ik er de kans het interieur vorm te geven.
Na enkele jaren kwam er in het CSV ook een galerie. Deze werd geleid door Roger
D’Hondt onder de naam New Reform. Hij
heeft me in het begin enkele kansen gegeven om te gaan experimenteren en
meerdere kunstenaars te ontmoeten die toen op de hedendaagse scene actief
waren.
Na mijn studies werkte ik een aantal jaren in het centrum voor
samenlevingsvernieuwing, beter gekend als CSV in Aalst. Dat moet rond het jaar
’75 zijn geweest. Aanvankelijk kreeg ik er de kans het interieur vorm te geven.
Na enkele jaren kwam er in het CSV ook een galerie. Deze werd geleid door Roger
D’Hondt onder de naam New Reform. Hij
heeft me in het begin enkele kansen gegeven om te gaan experimenteren en
meerdere kunstenaars te ontmoeten die toen op de hedendaagse scene actief
waren.
Een heel boeiende periode.
HVC: Je ging al van tijdens je studies expo’s zien.
Ondermeer op de Documenta in Kassel, leerde je de avant-garde kennen.
Ondermeer op de Documenta in Kassel, leerde je de avant-garde kennen.
PG:
Ik was sinds mijn studie interieurarchitectuur al geïntrigeerd door ‘het
nieuwe’ in de beeldende kunsten en dus ook in Kassel, waar toch een
vierjaarlijkse selectie van kunstenaars en kunstevoluties werd getoond. De Documenta
van 1972 was voor mij een grote openbaring. Voordien schilderde ik zelf wat in
het spoor van Roger Raveel en de nieuwe realisten. Terwijl ik interieurarchitectuur
studeerde, ging ik ook af en toe naar het ICC in Antwerpen om mezelf te
confronteren met de toenmalige hedendaagse kunst. De drijfveer voor deze bewuste
confrontatie was zeker ook om een pad of standpunt te vinden voor mezelf.
Ik was sinds mijn studie interieurarchitectuur al geïntrigeerd door ‘het
nieuwe’ in de beeldende kunsten en dus ook in Kassel, waar toch een
vierjaarlijkse selectie van kunstenaars en kunstevoluties werd getoond. De Documenta
van 1972 was voor mij een grote openbaring. Voordien schilderde ik zelf wat in
het spoor van Roger Raveel en de nieuwe realisten. Terwijl ik interieurarchitectuur
studeerde, ging ik ook af en toe naar het ICC in Antwerpen om mezelf te
confronteren met de toenmalige hedendaagse kunst. De drijfveer voor deze bewuste
confrontatie was zeker ook om een pad of standpunt te vinden voor mezelf.
Na ’72 was ik wat gedesoriënteerd door
de veelheid van richtingen, onderandere door de Documenta. Je had toen zowel
Fluxus als performance, de Land Art, de minimale en de conceptuele kunst en ook
de arte povera. Ik herinner me vooral het werk van Richard Long, Mario Merz, Joseph
Beuys, Ben Vautier – de laatste uit fluxus – alsook anderen, zoals Ulrich Ruckriem,
een beeldhouwer met een fundamentele aanpak. Ik denk ook nog aan de
confrontatie met het werk van Carl André, Richard Serra of Lawrence Wiener, m.a.w.:de
grote boegbeelden van de minimale en conceptuele kunst intrigeerden mij.
de veelheid van richtingen, onderandere door de Documenta. Je had toen zowel
Fluxus als performance, de Land Art, de minimale en de conceptuele kunst en ook
de arte povera. Ik herinner me vooral het werk van Richard Long, Mario Merz, Joseph
Beuys, Ben Vautier – de laatste uit fluxus – alsook anderen, zoals Ulrich Ruckriem,
een beeldhouwer met een fundamentele aanpak. Ik denk ook nog aan de
confrontatie met het werk van Carl André, Richard Serra of Lawrence Wiener, m.a.w.:de
grote boegbeelden van de minimale en conceptuele kunst intrigeerden mij.
Aanvankelijk was ik vooral beïnvloed door de gebeurtenissen van mei’ 68, de
studentenmanifestaties, al had ik niet de leeftijd om het voluit te begrijpen.
Maar in dat kielzog vond ik bij wijze van spreken mijn inspiratie. Vooral in
het werk van Wolf Vostell, die toch op een gepamfletteerde manier aanklacht
deed tegenover de oorlog in Vietnam. Ik heb dan een tijdje onder die invloed
gewerkt.
studentenmanifestaties, al had ik niet de leeftijd om het voluit te begrijpen.
Maar in dat kielzog vond ik bij wijze van spreken mijn inspiratie. Vooral in
het werk van Wolf Vostell, die toch op een gepamfletteerde manier aanklacht
deed tegenover de oorlog in Vietnam. Ik heb dan een tijdje onder die invloed
gewerkt.
Bijna parallel heb ik evenwel ook een
ander spoor gevolgd, waar ik naar mijn gevoel een meer conceptuele aanpak had.
Dat ging dan onderandere over het bijna procesmatig opnemen van een vooropgezet
aantal dia’s van een lapje grond, vanuit een vooropgezet scenario en standpunt.
Op dat stukje groen deed ik dan een aantal ingrepen, zoals het bijna letterlijk
uitzetten van een platte grond, zoals dat gebeurt in het bouwproces: in de
grond geheide latten verbonden met touw in een rechthoekvorm, vormden zodoende
het actieterrein of de aanzet tot een denkbeeldige ‘bouwput’. In de plaats van
uit te graven, bracht ik diverse materialen als zuivere glasplaten, spiegels,
takken, groen fluorescerende vlakken in het blikveld van de camera. De ordening
was geometrisch en gestructureerd als een soort virtueel plan. Twee projectoren
hadden elk 80 slides en de beelden
gingen bijna filmisch in elkaar over.
ander spoor gevolgd, waar ik naar mijn gevoel een meer conceptuele aanpak had.
Dat ging dan onderandere over het bijna procesmatig opnemen van een vooropgezet
aantal dia’s van een lapje grond, vanuit een vooropgezet scenario en standpunt.
Op dat stukje groen deed ik dan een aantal ingrepen, zoals het bijna letterlijk
uitzetten van een platte grond, zoals dat gebeurt in het bouwproces: in de
grond geheide latten verbonden met touw in een rechthoekvorm, vormden zodoende
het actieterrein of de aanzet tot een denkbeeldige ‘bouwput’. In de plaats van
uit te graven, bracht ik diverse materialen als zuivere glasplaten, spiegels,
takken, groen fluorescerende vlakken in het blikveld van de camera. De ordening
was geometrisch en gestructureerd als een soort virtueel plan. Twee projectoren
hadden elk 80 slides en de beelden
gingen bijna filmisch in elkaar over.
HVC: Ik probéer het te visualiseren … In welk jaar
was dat?
PG:
Ik denk in het jaar 1976. Ik heb toen dat werk getoond in mijn eigen
dorp, Erpe-Mere, ter gelegenheid van een occasionele kermistentoonstelling.
(lacht) Naderhand heb ik het getoond op uitnodiging van de galerie Elsa van Honolulu Loringshoven in Gent.
Ik denk in het jaar 1976. Ik heb toen dat werk getoond in mijn eigen
dorp, Erpe-Mere, ter gelegenheid van een occasionele kermistentoonstelling.
(lacht) Naderhand heb ik het getoond op uitnodiging van de galerie Elsa van Honolulu Loringshoven in Gent.
Nog later heb ik door toedoen van
Roger D’Hondt in de zogenaamde Zwarte zaal in Gent, een grote installatie
gemaakt – of wat men toen een environment
(omgevingssculptuur) noemde. Deze bestond uit een piramidale vorm opgebouwd met
vier boomstammen, waar in de vier richtingen televisieschermen hingen die het
programma van de dag of het niet-programma van de dag toonden. Daartegenover
stond een soort ‘ dome constructie’, een
half bolvormig toegankelijk volume, volledig gemaakt uit plooibare latten
bedekt met hooi. De vloer van de ruimte was bestrooid met sterke geur
verspreidende herfstbladeren.
Roger D’Hondt in de zogenaamde Zwarte zaal in Gent, een grote installatie
gemaakt – of wat men toen een environment
(omgevingssculptuur) noemde. Deze bestond uit een piramidale vorm opgebouwd met
vier boomstammen, waar in de vier richtingen televisieschermen hingen die het
programma van de dag of het niet-programma van de dag toonden. Daartegenover
stond een soort ‘ dome constructie’, een
half bolvormig toegankelijk volume, volledig gemaakt uit plooibare latten
bedekt met hooi. De vloer van de ruimte was bestrooid met sterke geur
verspreidende herfstbladeren.
Daarnaast was er een supplementaire presentatie.
Ik had een aantal wandkastjes gemaakt waarin ik centraal een iconische foto uit
de oorlog van Vietnam had gekleefd. Die reproductie werd een soort van uitgangsbeeld
waar ik diverse assemblages tegenover had uitgewerkt. Daar zijn nog sporen
van, ze liggen ergens opgeslagen beneden in mijn atelier, ik zou het je kunnen
tonen. Maar voor vele bezoekers van toen is dat uiteraard weg en vergeten. Die
installatie was zeer “fluxus” geïnspireerd. Inhoudelijk was het relatief ‘anekdotisch’,
maar dat is het parcours waar je als selfmade
kunstenaar vaak doorheen moet.
Ik had een aantal wandkastjes gemaakt waarin ik centraal een iconische foto uit
de oorlog van Vietnam had gekleefd. Die reproductie werd een soort van uitgangsbeeld
waar ik diverse assemblages tegenover had uitgewerkt. Daar zijn nog sporen
van, ze liggen ergens opgeslagen beneden in mijn atelier, ik zou het je kunnen
tonen. Maar voor vele bezoekers van toen is dat uiteraard weg en vergeten. Die
installatie was zeer “fluxus” geïnspireerd. Inhoudelijk was het relatief ‘anekdotisch’,
maar dat is het parcours waar je als selfmade
kunstenaar vaak doorheen moet.
In ’78 heeft met name diezelfde Roger
D’Hondt mij voorgesteld om de affiche te maken voor het Performance Art
Festival in de Beursschouwburg in Brussel. Daar had ik als antwoord een fotografisch
beeld voor verzonnen. Maar de oorspronkelijke afbeelding nam naar het oordeel
van de curator onvoldoende afstand tegenover mezelf en dekte zodoende niet de
lading van het festival. Hij stelde toen voor om op basis van het geënsceneerde
beeld, zelf een performance uit te werken. De uiteindelijke affiche voor het festival
is ook de cover van de toen uitgegeven catalogus van het festival.
Die bewuste performance werd uiteindelijk
zelfs de openingsact voor het festival. Dat event is bij velen in het geheugen
blijven kleven, heb ik later vastgesteld. Dit wellicht omdat het zo puur was:
omgaand met heel simpele begrippen, vormen en materialen en inspelend op de
ruimte en met een heel leesbaar beeldend ‘verhaal’ of opeenvolging van acts.
zelfs de openingsact voor het festival. Dat event is bij velen in het geheugen
blijven kleven, heb ik later vastgesteld. Dit wellicht omdat het zo puur was:
omgaand met heel simpele begrippen, vormen en materialen en inspelend op de
ruimte en met een heel leesbaar beeldend ‘verhaal’ of opeenvolging van acts.
Het fotografisch verslag van deze
performance ga ik overigens op vraag van de Beursschouwburg binnenkort tentoonstellen in de Beurs. Deze laatste
bestaat 50 jaar en bij die gelegenheid heeft men mij uitgenodigd – als een van
de kunstenaars die er een paar keer
actief is geweest – dit werk te tonen naast enkele actuele werken.
performance ga ik overigens op vraag van de Beursschouwburg binnenkort tentoonstellen in de Beurs. Deze laatste
bestaat 50 jaar en bij die gelegenheid heeft men mij uitgenodigd – als een van
de kunstenaars die er een paar keer
actief is geweest – dit werk te tonen naast enkele actuele werken.
Na die openingsperformance toen in de
Beursschouwburg in Brussel, heb ik in 1981 in De Nieuwe Workshop (nu De Markten
in Brussel) een performance uitgebouwd
die al bij al twee uur duurde. Er werd in een continu verband op de ruimte
ingegrepen – dit naar analogie met het stukje grond –en het werd vanuit een aantal
vaste fotografische standpunten op dia’s vastgelegd. Door het in elkaar
verwerken van projectie en materiële fysieke acts, ontstond er een leesbaar gesloten
verloop.
Beursschouwburg in Brussel, heb ik in 1981 in De Nieuwe Workshop (nu De Markten
in Brussel) een performance uitgebouwd
die al bij al twee uur duurde. Er werd in een continu verband op de ruimte
ingegrepen – dit naar analogie met het stukje grond –en het werd vanuit een aantal
vaste fotografische standpunten op dia’s vastgelegd. Door het in elkaar
verwerken van projectie en materiële fysieke acts, ontstond er een leesbaar gesloten
verloop.
Deze opeenvolgende ervaringen en opgedane
inzichten brachten mij op het parcours dat ik uiteindelijk nu nog steeds volg:
materie, ruimte en de architectuur werden langzaamaan het onderzoeksterrein en
het basismateriaal voor een bewustere aanpak en evolutie.
inzichten brachten mij op het parcours dat ik uiteindelijk nu nog steeds volg:
materie, ruimte en de architectuur werden langzaamaan het onderzoeksterrein en
het basismateriaal voor een bewustere aanpak en evolutie.
HVC:
Waardoor je steen, hout en metaal in je werk integreerde …
Waardoor je steen, hout en metaal in je werk integreerde …
PG: Rond ’82 was er dan de
tentoonstelling in Atelier 340 in Jette, waar er gevraagd werd naar de verwerking
van het begrip ‘steen’ in de Hedendaagse Belgische Beeldhouwkunst. Ik stuurde
hiervoor twee installaties en drie autonome werken in. Er kwam meteen reactie van
Wodec Majewski, een Pool die deze ruimte leidde en hij besloot dat ik met mijn
ingediend werk bij de selectie moest zijn.
tentoonstelling in Atelier 340 in Jette, waar er gevraagd werd naar de verwerking
van het begrip ‘steen’ in de Hedendaagse Belgische Beeldhouwkunst. Ik stuurde
hiervoor twee installaties en drie autonome werken in. Er kwam meteen reactie van
Wodec Majewski, een Pool die deze ruimte leidde en hij besloot dat ik met mijn
ingediend werk bij de selectie moest zijn.
De verwerking van het begrip steen
omwille van zijn gewicht, eerder dan om zijn vorm was – zo bleek achteraf – een
fris uitgangspunt.
omwille van zijn gewicht, eerder dan om zijn vorm was – zo bleek achteraf – een
fris uitgangspunt.
Op de bewuste tentoonstelling werd ik
aangesproken door Jenny Van Driessche van de Galerie Plus Kern uit Brussel met
in haar het gezelschap de toen voor mij onbekende Benno Premsela. Later bleek
hij een van de meest vooruitstrevende en gerenommeerde ontwerpers van Nederland te zijn. De galerie Plus Kern toonde
in die tijd het werk van van o.a. Leo Copers, Carl Andre, François Morellet,
Ger Van Elk e.a. Later werd het ook de pilootgalerie voor o.a. Wim Delvoye,
Carlo Mistiaen en Richard Venlet.
aangesproken door Jenny Van Driessche van de Galerie Plus Kern uit Brussel met
in haar het gezelschap de toen voor mij onbekende Benno Premsela. Later bleek
hij een van de meest vooruitstrevende en gerenommeerde ontwerpers van Nederland te zijn. De galerie Plus Kern toonde
in die tijd het werk van van o.a. Leo Copers, Carl Andre, François Morellet,
Ger Van Elk e.a. Later werd het ook de pilootgalerie voor o.a. Wim Delvoye,
Carlo Mistiaen en Richard Venlet.
Van toen af aan was er voor mij regelmaat
en continuïteit en is dat zogenaamde eigene van mijn werk bestendig gegroeid en geëvolueerd.
en continuïteit en is dat zogenaamde eigene van mijn werk bestendig gegroeid en geëvolueerd.
HVC:
Je zegt: ”Hout is een dynamische component, steen zorgt voor natuurlijke massa
en metaal krijgt ruimte-omschrijvende betekenis, een tegenstelling in een
zichtbaar evenwicht.”
Artspotter
noemde u een gedreven evenwichtskunstenaar.
noemde u een gedreven evenwichtskunstenaar.
Het zijn inderdaad de drie materialen
waar ik wisselend sculpturen en installaties mee opbouw. Aanvankelijk was dat
beperkt tot hout en steen. De intentie was de intrinsieke kwaliteit van het
materiaal te veruitwendigen en zodoende een concrete spanning te realiseren.
Door de uitdaging aan de gaan met de zwaartekracht, ontstonden vaak geladen
beelden die de idee van balans of evenwicht in zich droegen.
waar ik wisselend sculpturen en installaties mee opbouw. Aanvankelijk was dat
beperkt tot hout en steen. De intentie was de intrinsieke kwaliteit van het
materiaal te veruitwendigen en zodoende een concrete spanning te realiseren.
Door de uitdaging aan de gaan met de zwaartekracht, ontstonden vaak geladen
beelden die de idee van balans of evenwicht in zich droegen.
Door het plooibare karakter van
essenhout te assembleren met ruwe brokken steen, ontstond zowel tegenstelling
als coherentie: een soort logisch leesbare constructies.
essenhout te assembleren met ruwe brokken steen, ontstond zowel tegenstelling
als coherentie: een soort logisch leesbare constructies.
Later kwam er omwille van de uitdaging
naar meer schaal en de uitdaging voor het realiseren van buitensculpturen, het
materiaal staal bij. Zodoende kwam ik tot de constante dat hout hierbij een
levendig en dynamische component werd, steen gewicht werd en staal stabiliteit
en bestendigheid genereerden.
naar meer schaal en de uitdaging voor het realiseren van buitensculpturen, het
materiaal staal bij. Zodoende kwam ik tot de constante dat hout hierbij een
levendig en dynamische component werd, steen gewicht werd en staal stabiliteit
en bestendigheid genereerden.
HVC:
Je vertrok in de expo Sans/Veria, Breuk
Lijn (2014) in de mijn van Beringen, van de concrete ruimte, waar je als
het ware vertrok van een soort uitsteeksel.
PG: Dat is in het recent gerealiseerde
werk in de turbinehal in de mijn van Beringen, effectief zeer duidelijk. Een
draaiende brug gemonteerd op een van de kolommen van het industrieel gebouw,
heb ik letterlijk aangegrepen als een buitenkans om het eigene van mijn werk te
activeren. Het horizontale stalen profiel van de brug wordt door de ophanging
van twee lange cederhouten balken als het ware, gericht en verlengd in de
ruimte. Twee strategisch geplaatste zware stenen houden het geheel in balans en
dit door het soortgelijk gewicht van beide materialen (cederhout + steen) tegenover
elkaar uit te spelen. Daar wordt de grens van het evenwicht getart te meer daar
de brug nog kon scharnieren of bewegen wat op zich het gevoel van spanning en
onrust nog verhoogt.
werk in de turbinehal in de mijn van Beringen, effectief zeer duidelijk. Een
draaiende brug gemonteerd op een van de kolommen van het industrieel gebouw,
heb ik letterlijk aangegrepen als een buitenkans om het eigene van mijn werk te
activeren. Het horizontale stalen profiel van de brug wordt door de ophanging
van twee lange cederhouten balken als het ware, gericht en verlengd in de
ruimte. Twee strategisch geplaatste zware stenen houden het geheel in balans en
dit door het soortgelijk gewicht van beide materialen (cederhout + steen) tegenover
elkaar uit te spelen. Daar wordt de grens van het evenwicht getart te meer daar
de brug nog kon scharnieren of bewegen wat op zich het gevoel van spanning en
onrust nog verhoogt.
HVC: Bij momenten schrijven anderen schone dingen
over jouw werk …
over jouw werk …
PG: (lacht)
HVC:
Ik las: ‘Met eenvoudige, maar intrinsieke
ingrepen op diverse materialen, worden zijn werken als het ware energetisch
geladen en kan je het zien als een kracht van de natuur op de materie. Met zijn
minimale, maar doelgerichte ingrepen en constructies, zin voor ordening en
nuancering, probeert hij dat domein te bespelen waar gevoel en intellect elkaar
raken en tot evenwicht komen.’
Ik las: ‘Met eenvoudige, maar intrinsieke
ingrepen op diverse materialen, worden zijn werken als het ware energetisch
geladen en kan je het zien als een kracht van de natuur op de materie. Met zijn
minimale, maar doelgerichte ingrepen en constructies, zin voor ordening en
nuancering, probeert hij dat domein te bespelen waar gevoel en intellect elkaar
raken en tot evenwicht komen.’
Iemand
anders schrijft: ‘Kenmerkend aan de
werken van Paul Gees is de verbondenheid met de begrippen spanning en
evenwicht. Deze spanning wordt bekomen door het intensief omgaan met de
zwaartekracht, maar kan ook begrepen worden als overdracht van de energie en de
inwendige kracht van de natuur op de materie. Zijn beelden zijn omschrijvingen
van ruimte. Ruimte is voor de kunstenaar ontsnappen aan de traagheid van de
materie: hij plaagt de zwaartekracht.’
anders schrijft: ‘Kenmerkend aan de
werken van Paul Gees is de verbondenheid met de begrippen spanning en
evenwicht. Deze spanning wordt bekomen door het intensief omgaan met de
zwaartekracht, maar kan ook begrepen worden als overdracht van de energie en de
inwendige kracht van de natuur op de materie. Zijn beelden zijn omschrijvingen
van ruimte. Ruimte is voor de kunstenaar ontsnappen aan de traagheid van de
materie: hij plaagt de zwaartekracht.’
Luk
Lambrecht schrijft dan weer: ‘Paul Gees
intervenieert, assembleert, combineert, bricoleert en experimenteert met hout,
staal en steen – de fundamentele materialen die van oudsher worden gelinkt aan
de basisvoorwaarden van de architectuur. ‘
Lambrecht schrijft dan weer: ‘Paul Gees
intervenieert, assembleert, combineert, bricoleert en experimenteert met hout,
staal en steen – de fundamentele materialen die van oudsher worden gelinkt aan
de basisvoorwaarden van de architectuur. ‘
PG: Inderdaad, ik
geniet ervan en experimenteer graag in de breedte ondanks het relatief smalle
uitgangspunt. Elke haalbare mogelijkheid die zich aandient voor de realisatie
van een symbiotische installatie, grijp ik aan. Deze resulteren ook doorgaans
in de meest oorspronkelijke en krachtige
beelden. In een galerie toon je eerder sculpturen en objecten die op zich kunnen
staan, maar die wel samenvallen met je intenties. Installaties leveren door hun
specifieke relatie met de ruimte en door hun schaal een sterkere impact.
geniet ervan en experimenteer graag in de breedte ondanks het relatief smalle
uitgangspunt. Elke haalbare mogelijkheid die zich aandient voor de realisatie
van een symbiotische installatie, grijp ik aan. Deze resulteren ook doorgaans
in de meest oorspronkelijke en krachtige
beelden. In een galerie toon je eerder sculpturen en objecten die op zich kunnen
staan, maar die wel samenvallen met je intenties. Installaties leveren door hun
specifieke relatie met de ruimte en door hun schaal een sterkere impact.
Deze twee trajecten –
de installatie en de autonome werken – kunnen perfect naast elkaar staan of
getoond worden. Er zit tot op heden – naar mijn aanvoelen – een niet ophoudende
potentie in.
de installatie en de autonome werken – kunnen perfect naast elkaar staan of
getoond worden. Er zit tot op heden – naar mijn aanvoelen – een niet ophoudende
potentie in.
De grootste uitdaging blijft om
verschuivingen teweeg te brengen binnen mijn eigen beeldtaal. Dat is vermoedelijk
bij de meeste kunstenaars zo, tenzij je toch om diverse redenen 180°
rechtsomkeer maakt of het onderzoek je als bij toeval leidt naar boeiende
nieuwe terreinen.
verschuivingen teweeg te brengen binnen mijn eigen beeldtaal. Dat is vermoedelijk
bij de meeste kunstenaars zo, tenzij je toch om diverse redenen 180°
rechtsomkeer maakt of het onderzoek je als bij toeval leidt naar boeiende
nieuwe terreinen.
HVC: Je bent er nu al
35 jaar mee bezig. Eén van je sleutelwerken was Horizontaal, uit ’83, bestaande uit es en steen. “Zelfs tot op de
dag van vandaag, word ik er zowel stil als euforisch van”, zeg je ergens.
Begin je aan zoiets met een schets?
PG: Euforisch is een
beetje overdreven. Het schonk mij toen in 83 wel een grote voldoening. De
simpele act van het inzagen van een houten balk op een horizontale en verticale
wijze gaf een deels onverwacht ‘sterk’ resultaat en meteen een soort begrijpelijke of
universele leesbaarheid. Hetzelfde is het met het werk 5 horizontalen uit diezelfde beginperiode. Vijf essenhouten planken
worden bevestigd tegen de muur door te belasten met vijf verschillende massa’s
van stenen die een progressieve doorbuiging voor gevolg hebben. Evident en toch
zo krachtig.
beetje overdreven. Het schonk mij toen in 83 wel een grote voldoening. De
simpele act van het inzagen van een houten balk op een horizontale en verticale
wijze gaf een deels onverwacht ‘sterk’ resultaat en meteen een soort begrijpelijke of
universele leesbaarheid. Hetzelfde is het met het werk 5 horizontalen uit diezelfde beginperiode. Vijf essenhouten planken
worden bevestigd tegen de muur door te belasten met vijf verschillende massa’s
van stenen die een progressieve doorbuiging voor gevolg hebben. Evident en toch
zo krachtig.
Ik vertrek vaak van
een eenvoudige schets en denk ook voortdurend aan de hand van potlood en
papier.
een eenvoudige schets en denk ook voortdurend aan de hand van potlood en
papier.
Het laat toe om een
veelvoud van mogelijkheden tegenover elkaar te plaatsen en van het ene antwoord
naar het andere te ‘surfen’. Ik geniet uiteindelijk het meest van dat
geconcentreerde en inventieve creatiemoment. De omzetting ervan is eerder
fysiek en uitputtend en krijgt ook iets
ongeduldigs. Dit neemt niet weg dat het uiteindelijke resultaat het toeval niet
zou toelaten en de transformatie tot een reëel beeld geen voldoening zou
schenken. Het proces gebeurt ook soms direct en op de zaagtafel.
veelvoud van mogelijkheden tegenover elkaar te plaatsen en van het ene antwoord
naar het andere te ‘surfen’. Ik geniet uiteindelijk het meest van dat
geconcentreerde en inventieve creatiemoment. De omzetting ervan is eerder
fysiek en uitputtend en krijgt ook iets
ongeduldigs. Dit neemt niet weg dat het uiteindelijke resultaat het toeval niet
zou toelaten en de transformatie tot een reëel beeld geen voldoening zou
schenken. Het proces gebeurt ook soms direct en op de zaagtafel.
HVC: Heb je constant aan je carrière kunnen verderwerken? Of
waren er obstakels, zoals lesgeven die veel energie van je nam.
PG: Het feit dat ik
ook nog gelijklopend les gaf, slorpte eveneens veel tijd op en soms kwam mijn
artistiek bezig zijn al eens op een laag pitje. Niettemin heb ik niet het
gevoel dat ik ten onder ben gegaan. Immers de vraag bleef en er waren
voortdurend wel kansen om mijn werken te tonen. Dat was en is sowieso
aanmoedigend. Anderzijds heeft dat lesgeven voor gevolg dat je bij de
begeleiding van de studenten je opmerkingen of bedenkingen zo helder mogelijk
moet verwoorden. Het verplicht je om op de hoogte te blijven en zowel
inhoudelijk als didactisch de context van kunst en architectuur te registreren,
te situeren en door te geven.
ook nog gelijklopend les gaf, slorpte eveneens veel tijd op en soms kwam mijn
artistiek bezig zijn al eens op een laag pitje. Niettemin heb ik niet het
gevoel dat ik ten onder ben gegaan. Immers de vraag bleef en er waren
voortdurend wel kansen om mijn werken te tonen. Dat was en is sowieso
aanmoedigend. Anderzijds heeft dat lesgeven voor gevolg dat je bij de
begeleiding van de studenten je opmerkingen of bedenkingen zo helder mogelijk
moet verwoorden. Het verplicht je om op de hoogte te blijven en zowel
inhoudelijk als didactisch de context van kunst en architectuur te registreren,
te situeren en door te geven.
Mede door impulsen
van uit het brede veld van onderwijs
e.a. is mijn werk geëvolueerd tussen het uitgepuurde maar daartegenover ook soms
wel meer barokke of complexere, dit in een poging om het domein te verruimen of tenminste kansen te forceren.
van uit het brede veld van onderwijs
e.a. is mijn werk geëvolueerd tussen het uitgepuurde maar daartegenover ook soms
wel meer barokke of complexere, dit in een poging om het domein te verruimen of tenminste kansen te forceren.
De constante
bleef en blijft evenwel het behouden van mijn uitgangspunt uit de beginperiode,
met als referentie de twee werken o.a. met de vijf parallel aan de muur
bevestigde latten (vijf horizontalen) en
het andere, of de opengetrokken horizontale balk met de verticaal- horizontale
zaagsnedes met het inklemmen van de steen (horizontaal). Deze beide werken
blijven voor mij de meest uitgesprokene en radicale.
bleef en blijft evenwel het behouden van mijn uitgangspunt uit de beginperiode,
met als referentie de twee werken o.a. met de vijf parallel aan de muur
bevestigde latten (vijf horizontalen) en
het andere, of de opengetrokken horizontale balk met de verticaal- horizontale
zaagsnedes met het inklemmen van de steen (horizontaal). Deze beide werken
blijven voor mij de meest uitgesprokene en radicale.
HVC: Ik zag in je atelier veel kleine werken staan. Is het de
bedoeling om ze later uit te vergroten? Je hebt al verschillende beelden in de
openbare ruimte. Geeft dat het meeste voldoening?
bedoeling om ze later uit te vergroten? Je hebt al verschillende beelden in de
openbare ruimte. Geeft dat het meeste voldoening?
PG: Dat laatste is niet per definitie waar ik het
meest naar streef. Het is natuurlijk wel een uitdaging voor een beeldhouwer om
in een publieke ruimte een beeld te kunnen plaatsen. In het begin had ik het
probleem dat het gebruikte hout niet weerbestendig en duurzaam was en met de
techniek die ik toen beheerste, was het niet mogelijk om zo’n grote werken te
maken. Er spelen bij dit alles meerdere factoren mee, maar ondermeer door een
ontmoeting met het metaal contructiebedrijf (ESPEEL) van Michel en Julie Espeel, is er een mogelijkheid geboden om
monumentale werken te maken. Hun toenmalig staalconstructiebedrijf was bereid
om dit avontuur mee te wagen. Door een uitzonderlijk fijne samenwerking heb ik
ook grootschalige beelden los van opdrachten gerealiseerd gekregen en was ook
het aanvaarden en deelnemen aan
wedstrijden voor integratie van sculptuur in de publieke ruimte meer evident.
meest naar streef. Het is natuurlijk wel een uitdaging voor een beeldhouwer om
in een publieke ruimte een beeld te kunnen plaatsen. In het begin had ik het
probleem dat het gebruikte hout niet weerbestendig en duurzaam was en met de
techniek die ik toen beheerste, was het niet mogelijk om zo’n grote werken te
maken. Er spelen bij dit alles meerdere factoren mee, maar ondermeer door een
ontmoeting met het metaal contructiebedrijf (ESPEEL) van Michel en Julie Espeel, is er een mogelijkheid geboden om
monumentale werken te maken. Hun toenmalig staalconstructiebedrijf was bereid
om dit avontuur mee te wagen. Door een uitzonderlijk fijne samenwerking heb ik
ook grootschalige beelden los van opdrachten gerealiseerd gekregen en was ook
het aanvaarden en deelnemen aan
wedstrijden voor integratie van sculptuur in de publieke ruimte meer evident.
HVC: De laatste vijf jaren werk je toch meer met
gecomprimeerde materialen?
gecomprimeerde materialen?
PG: Waar ik aanvankelijk vooral werkte met essenhout
– a.h.w. rechtstreeks van de boom – is
het nu eerder met gecomprimeerde materialen of industriële plaatmaterialen om
volume of massa te creëren. Deze laten toe om omgekeerd en eerder laagje per laagje
de wandwerken op te bouwen, dit in de plaats van op de massa van volkern hout
ingrepen te doen.
– a.h.w. rechtstreeks van de boom – is
het nu eerder met gecomprimeerde materialen of industriële plaatmaterialen om
volume of massa te creëren. Deze laten toe om omgekeerd en eerder laagje per laagje
de wandwerken op te bouwen, dit in de plaats van op de massa van volkern hout
ingrepen te doen.
HVC: Ik zie hier maquettes liggen. Iedere maquette is eerst
uitgewerkt op papier, maar jouw schetsen zijn geen werken op zich, vermoed ik.
PG: Neen, ik heb buiten
mijn schetsen ook wel autonome tekeningen die op zich staan en die niet per
definitie een voorafbeelding zijn van een sculptuur. Ik geniet bij deze meestal
grote formaten van het picturaal plastische karakter in het opbouwen van de
tekeningen. Zij verhouden zich tot de sculpturen in die zin dat de positie van
de tekening op het blad ingaat op de maat en de denkbeeldige ruimte van het
tekenblad op zich. De kader wordt meteen de grens of de ruimte. Mijn tekeningen
zijn evenwel minder bekend. Verrassend is vast te stellen hoe daar de laatste
tijd positief op wordt gereageerd.
uitgewerkt op papier, maar jouw schetsen zijn geen werken op zich, vermoed ik.
PG: Neen, ik heb buiten
mijn schetsen ook wel autonome tekeningen die op zich staan en die niet per
definitie een voorafbeelding zijn van een sculptuur. Ik geniet bij deze meestal
grote formaten van het picturaal plastische karakter in het opbouwen van de
tekeningen. Zij verhouden zich tot de sculpturen in die zin dat de positie van
de tekening op het blad ingaat op de maat en de denkbeeldige ruimte van het
tekenblad op zich. De kader wordt meteen de grens of de ruimte. Mijn tekeningen
zijn evenwel minder bekend. Verrassend is vast te stellen hoe daar de laatste
tijd positief op wordt gereageerd.
 |
| ‘Z.T’, 1993 – mixed technieken – 119 x 103 cm |
 |
| ‘Z.T’, 2001 – mixed technieken – 120 x 100 cm |
HVC: Je hebt verschillende
ateliers, een opstapruimte, ergens waar je zaagt, ergens anders waar je tekent
en zelfs in je woonkamer zie ik interventies met stenen en aan je raam in de living aan de schouw….
Oeps, dat is zeker te persoonlijk?
PG: (lacht) Waarom
zou dat niet kunnen? Het werk in de
leefruimte is een intrigerend werkje en maakt een brugje of verbinding tussen
twee schoorstenen. Door de optische illusie en het onopvallende potloodlijntje ontstaat
er een soort trompe l’oeil, maar in feite is het een houten blokje of een
houten balk die als één stuk tot een vorm is gezaagd. Het is door de knik in
die houten balk en het toevallig aanwezig zijn van dat potloodlijntje, dat er
iets intrigerend ontstaat… en de illusie opwekt dat het geheel zweeft.
zou dat niet kunnen? Het werk in de
leefruimte is een intrigerend werkje en maakt een brugje of verbinding tussen
twee schoorstenen. Door de optische illusie en het onopvallende potloodlijntje ontstaat
er een soort trompe l’oeil, maar in feite is het een houten blokje of een
houten balk die als één stuk tot een vorm is gezaagd. Het is door de knik in
die houten balk en het toevallig aanwezig zijn van dat potloodlijntje, dat er
iets intrigerend ontstaat… en de illusie opwekt dat het geheel zweeft.
HVC: Kunstenaars zoals Willy De Sauter en Werner Cuvelier,
zijn dat collega-vrienden? Omdat er in jullie werk toch enige verwantschap …
PG: Willy en Werner
zijn eerder collega-vrienden. Beiden zijn ruim tien jaar ouder maar wij zijn
wat ons werk betreft verwanten. Ik heb wel een groot respect voor wat o.a. zij
en vele anderen doen. Werner Cuvelier is ook eerder conceptueel begonnen. Zijn
werk blijft fundamenteel, aangezien het gaat over kleur, vorm en wetmatigheid.
Inhoudelijk is er wel een soort verwantschap, ook met Willy De Sauter, die
evenzeer op een fundamentele manier met de materie en de ruimte omgaat en
consequent – in vergelijking met mezelf – een ‘strenger’ en meer
gedisciplineerd parcours opbouwt.
zijn eerder collega-vrienden. Beiden zijn ruim tien jaar ouder maar wij zijn
wat ons werk betreft verwanten. Ik heb wel een groot respect voor wat o.a. zij
en vele anderen doen. Werner Cuvelier is ook eerder conceptueel begonnen. Zijn
werk blijft fundamenteel, aangezien het gaat over kleur, vorm en wetmatigheid.
Inhoudelijk is er wel een soort verwantschap, ook met Willy De Sauter, die
evenzeer op een fundamentele manier met de materie en de ruimte omgaat en
consequent – in vergelijking met mezelf – een ‘strenger’ en meer
gedisciplineerd parcours opbouwt.
Onze ontmoetingen
zijn eerder toevallig en gezien de aard van het werk, meermaals in een gelijklopende
context.
zijn eerder toevallig en gezien de aard van het werk, meermaals in een gelijklopende
context.
HVC: Zijn er nog andere kunstenaars met wie je een
verwantschap voelt?
verwantschap voelt?
PG: Frederic Geurts
is een jongere exponent met een verwante gedachtegang. Er is ook het werk van
Raf Buedts, helaas enkele jaren geleden overleden. Toevallig of niet, volgde ook
hij een opleiding van interieurarchitect. Hij was op zijn manier zeer basic
bezig met het materiaal. Bij hem ging het om het weergeven of interpreteren van
het landschap, het meubel, het omringende, het huiselijke als aanleiding… Het
blijft een van onze meest oorspronkelijke en ook wel meest subtiel poëtische beeldhouwers.
Jef Mouton werkt dan weer exclusief met steen, met als gevolg eerder afstandelijker
en wetmatiger werk. Ik kan nog namen noemen, beste Hilde, zoals de Engelse
beeldhouwer David Nash, de Nederlanders Sjoerd Buisman en Jan van Munster, de
Engelse beeldhouwer Norman Dilworth, de Duitser Ulrich Rückriem, de Bask
Eduardo Chillida … deze laatste met toch een ondergewaardeerd krachtig oeuvre.
is een jongere exponent met een verwante gedachtegang. Er is ook het werk van
Raf Buedts, helaas enkele jaren geleden overleden. Toevallig of niet, volgde ook
hij een opleiding van interieurarchitect. Hij was op zijn manier zeer basic
bezig met het materiaal. Bij hem ging het om het weergeven of interpreteren van
het landschap, het meubel, het omringende, het huiselijke als aanleiding… Het
blijft een van onze meest oorspronkelijke en ook wel meest subtiel poëtische beeldhouwers.
Jef Mouton werkt dan weer exclusief met steen, met als gevolg eerder afstandelijker
en wetmatiger werk. Ik kan nog namen noemen, beste Hilde, zoals de Engelse
beeldhouwer David Nash, de Nederlanders Sjoerd Buisman en Jan van Munster, de
Engelse beeldhouwer Norman Dilworth, de Duitser Ulrich Rückriem, de Bask
Eduardo Chillida … deze laatste met toch een ondergewaardeerd krachtig oeuvre.
Het zijn toch figuren
die een manier van aanpakken hebben die me boeit en een zowel conceptuele als
plastische benadering hebben met een grote aandacht voor materie, tactiliteit,
schaal, enz.
die een manier van aanpakken hebben die me boeit en een zowel conceptuele als
plastische benadering hebben met een grote aandacht voor materie, tactiliteit,
schaal, enz.
HVC: Je dochter zit in het DKO (Deeltijds Kunstonderwijs). Je
exposeerde al samen met haar. Was dat een confrontatie of een verrijking?
exposeerde al samen met haar. Was dat een confrontatie of een verrijking?
PG: Het was beide tegelijk. (lacht)
HVC: Voor herhaling vatbaar?
PG: Zeker, al gaan we er geen systeem van maken.
Zij schildert al een hele tijd, voornamelijk in het DKO van de academie van
Gent. Ze krijgt daar een eigen kamertje waar ze zich voluit kan concentreren.
Ze maakt haar eigen werk, dat weinig of niet gestuurd wordt door de docenten.
Ze krijgt carte blanche om zichzelf een terrein toe te eigenen. Ze doet dat
heel onbevangen en vindingrijk, vind ik. Er is wel een verwantschap omdat het inhoudelijk
over vooral materie en kleur gaat als zelfstandige gegevens en dit ontkoppeld
van anekdote en verhaal. Er ontstaat een soort abstraherende spanning met veel
rust en een weldoende directheid.
Zij schildert al een hele tijd, voornamelijk in het DKO van de academie van
Gent. Ze krijgt daar een eigen kamertje waar ze zich voluit kan concentreren.
Ze maakt haar eigen werk, dat weinig of niet gestuurd wordt door de docenten.
Ze krijgt carte blanche om zichzelf een terrein toe te eigenen. Ze doet dat
heel onbevangen en vindingrijk, vind ik. Er is wel een verwantschap omdat het inhoudelijk
over vooral materie en kleur gaat als zelfstandige gegevens en dit ontkoppeld
van anekdote en verhaal. Er ontstaat een soort abstraherende spanning met veel
rust en een weldoende directheid.
HVC: Herken je er iets
van jou in?
van jou in?
PG: Mensen die met materie bezig zijn, merkten
dat wel op, dat er een soort verwantschap zit tussen het werk van ons beiden.
Ik weet niet hoe dat komt, want aanvankelijk schilderde ze wel disciplinair landschappen
en reële dingen. Ik vermoed dat en de opleiding en onze eigen context en
omgeving, dat uiteindelijk mede hebben bepaald.
dat wel op, dat er een soort verwantschap zit tussen het werk van ons beiden.
Ik weet niet hoe dat komt, want aanvankelijk schilderde ze wel disciplinair landschappen
en reële dingen. Ik vermoed dat en de opleiding en onze eigen context en
omgeving, dat uiteindelijk mede hebben bepaald.
HVC:
Twee jaar geleden heb je een editie uitgegeven, bij Posture Editions. Heb je
dat opgevat als een resumé van je carrière of als een inkijk?
Twee jaar geleden heb je een editie uitgegeven, bij Posture Editions. Heb je
dat opgevat als een resumé van je carrière of als een inkijk?
PG:
Ik heb dat opgevat als een doorsnede, als een boek dat een beeld geeft
van de diversiteit en toch constante in mijn werk. Het concept was eerder een
doorsnede te bieden van trajecten, verschuivingen en mogelijkheden, ondanks het
beperkte uitgangspunt. Ik ben heel tevreden dat Nicolas Demoen en Katrien
Daemers van Posture Editions dat toen hebben voorgesteld. Het werd bovendien
ook tijd dat er iets verscheen dat een impressie gaf over die dertig jaar.
Bovendien is het in een mooie frisse vormgeving… wat het werk ook actualiseert.
Ik heb dat opgevat als een doorsnede, als een boek dat een beeld geeft
van de diversiteit en toch constante in mijn werk. Het concept was eerder een
doorsnede te bieden van trajecten, verschuivingen en mogelijkheden, ondanks het
beperkte uitgangspunt. Ik ben heel tevreden dat Nicolas Demoen en Katrien
Daemers van Posture Editions dat toen hebben voorgesteld. Het werd bovendien
ook tijd dat er iets verscheen dat een impressie gaf over die dertig jaar.
Bovendien is het in een mooie frisse vormgeving… wat het werk ook actualiseert.
Wat mij vooral bevalt, is dat na het
publiceren van deze Posture, jonge mensen mijn werk hebben ontdekt en er een
vorm van respect en waardering daarop volgde.
publiceren van deze Posture, jonge mensen mijn werk hebben ontdekt en er een
vorm van respect en waardering daarop volgde.
HVC:
Heb je een website? Ik vraag dat omdat jullie generatie …
Heb je een website? Ik vraag dat omdat jullie generatie …
PG:
Neen, jammer genoeg niet, want inderdaad, het is een prachtig middel. Ik
zal er eens werk moeten van maken. Ik herinner mij een aanmoediging van
Baudouin Oosterlinck, intussen ook al wat van leeftijd. Hij is vooral bezig met
geluid, met instrumenten die geen instrumenten zijn, waar vooral de stilte en
het geruis van belang zijn. Hij zei me enkele jaren geleden: “Paul, je moet een
website maken, want sinds ik dat deed, krijg ik meer respons en zelfs
opdrachten tot in Singapore.”
Neen, jammer genoeg niet, want inderdaad, het is een prachtig middel. Ik
zal er eens werk moeten van maken. Ik herinner mij een aanmoediging van
Baudouin Oosterlinck, intussen ook al wat van leeftijd. Hij is vooral bezig met
geluid, met instrumenten die geen instrumenten zijn, waar vooral de stilte en
het geruis van belang zijn. Hij zei me enkele jaren geleden: “Paul, je moet een
website maken, want sinds ik dat deed, krijg ik meer respons en zelfs
opdrachten tot in Singapore.”
HVC:
Ja, tegenwoordig kan je er niet meer om heen.
Je
bent nu 65 jaar. Wat wil je nog voor de toekomst?
bent nu 65 jaar. Wat wil je nog voor de toekomst?
PG: Proberen toch inventief te blijven
verruimen, te variëren en uit te puren. Dat kan gebeuren met andere materialen, wat al
gedeeltelijk aan de orde is. .. maar ook kleur en picturaliteit boeien mij. Ik
hoop vooral de fysieke kracht te behouden om nog enkele monumentale ingrepen of
sculpturen te mogen of te kunnen realiseren. Het tekenen en het realiseren van
kleinere wandwerken biedt nog vele mogelijkheden.
verruimen, te variëren en uit te puren. Dat kan gebeuren met andere materialen, wat al
gedeeltelijk aan de orde is. .. maar ook kleur en picturaliteit boeien mij. Ik
hoop vooral de fysieke kracht te behouden om nog enkele monumentale ingrepen of
sculpturen te mogen of te kunnen realiseren. Het tekenen en het realiseren van
kleinere wandwerken biedt nog vele mogelijkheden.
HVC:
En sculpturen in openbare ruimte? Dan ben je helaas ook afhankelijk van
uitnodigingen …
En sculpturen in openbare ruimte? Dan ben je helaas ook afhankelijk van
uitnodigingen …
PG: Ja, inderdaad, dat is niet evident.
De 1%-regeling voor publieke gebouwen, zoals ziekenhuizen, zorgcentra enz. loopt niet altijd vlot. Dit ook omdat de dienst doende architecten vaak de
opdracht om die 1%-regeling in te vullen, zelf invullen. Ofwel pas tijdens of na
het concrete bouwproces denken… de kunst er een plaats te moeten geven. Dat
vind ik jammer, het zijn toch vaak gemiste kansen om op een gestroomlijnde
manier het kunstwerk op zijn volle betekenis te integreren. Bij ons zijn er bij
mijn weten maar een paar architecten…Ik denk nu bijvoorbeeld aan Klaas Gooris
en Paul Robbrecht, die toch met grote affiniteit kunst integreren en die al van
met de plan- en conceptvorming, doelbewust rekening houden met de participatie
van de kunstenaar.
De 1%-regeling voor publieke gebouwen, zoals ziekenhuizen, zorgcentra enz. loopt niet altijd vlot. Dit ook omdat de dienst doende architecten vaak de
opdracht om die 1%-regeling in te vullen, zelf invullen. Ofwel pas tijdens of na
het concrete bouwproces denken… de kunst er een plaats te moeten geven. Dat
vind ik jammer, het zijn toch vaak gemiste kansen om op een gestroomlijnde
manier het kunstwerk op zijn volle betekenis te integreren. Bij ons zijn er bij
mijn weten maar een paar architecten…Ik denk nu bijvoorbeeld aan Klaas Gooris
en Paul Robbrecht, die toch met grote affiniteit kunst integreren en die al van
met de plan- en conceptvorming, doelbewust rekening houden met de participatie
van de kunstenaar.
HVC: Wat “verwacht” je van de mensen die je werken zien op
openbare plaatsen? Hoop je dat ze er een soort rust in vinden of wil je ze net doen
wankelen?
PG: Ik hoop dat ze
het in hun eenvoud proberen te snappen. Het verwondert me nog altijd dat mensen
– ondanks naar mijn gevoel de leesbaarheid van het werk – toch de vraag
stellen: “Wat betekent dit nu?”. Verder is het vaak het overwinnen van het
karakter van het materiaal, bijvoorbeeld de aversie of het vooroordeel tegenover
roest. Dat geldt natuurlijk enkel voor sculpturen buiten. Binnen – in een
galerie of andere – is het een meer vertrouwd (kunst)publiek dat komt kijken.
Objecten die we uitstallen in publieke ruimtes, roepen uiteraard
smaakgevoelens, aversies en goedkeuringen op. Dan is het vaak van belang dat
mensen van uit hun eigen omgeving en ervaring zoeken naar betekenis en ook wel vertrouwd zijn met materie en
expressie om dan een eigen oordeel te vellen.
het in hun eenvoud proberen te snappen. Het verwondert me nog altijd dat mensen
– ondanks naar mijn gevoel de leesbaarheid van het werk – toch de vraag
stellen: “Wat betekent dit nu?”. Verder is het vaak het overwinnen van het
karakter van het materiaal, bijvoorbeeld de aversie of het vooroordeel tegenover
roest. Dat geldt natuurlijk enkel voor sculpturen buiten. Binnen – in een
galerie of andere – is het een meer vertrouwd (kunst)publiek dat komt kijken.
Objecten die we uitstallen in publieke ruimtes, roepen uiteraard
smaakgevoelens, aversies en goedkeuringen op. Dan is het vaak van belang dat
mensen van uit hun eigen omgeving en ervaring zoeken naar betekenis en ook wel vertrouwd zijn met materie en
expressie om dan een eigen oordeel te vellen.
De ervaring leert mij
dat geduld en tijd om aan ‘nieuwe’ dingen te wennen, een positieve
interpretatie en soms een omgekeerde en constructieve indruk nalaat na verloop
van jaren.
dat geduld en tijd om aan ‘nieuwe’ dingen te wennen, een positieve
interpretatie en soms een omgekeerde en constructieve indruk nalaat na verloop
van jaren.
Er
zijn daartegenover ook mensen die er proberen inhoudelijke betekenissen op te
projecteren… Ik kan daar best mee omgaan. Het bewijst een gelaagde potentie
ondanks het concrete karakter. Dit vind ik een voldoening scheppende ervaring.
zijn daartegenover ook mensen die er proberen inhoudelijke betekenissen op te
projecteren… Ik kan daar best mee omgaan. Het bewijst een gelaagde potentie
ondanks het concrete karakter. Dit vind ik een voldoening scheppende ervaring.
HVC: Op een expositie heb je misschien ook een
andere betrachting, daar zie je ook meestal meer kenners.
andere betrachting, daar zie je ook meestal meer kenners.
PG: Daar hoop je op mensen die vertrouwd zijn met
de evolutie van de kunst en alle voorgaanden en ik hoop dat ze dat kunnen
verbinden, kunnen lezen en waarderen natuurlijk. Er is geen kunst als er geen
communicatie ontstaat.
de evolutie van de kunst en alle voorgaanden en ik hoop dat ze dat kunnen
verbinden, kunnen lezen en waarderen natuurlijk. Er is geen kunst als er geen
communicatie ontstaat.
HVC: Blijkbaar waarderen ze het
nog steeds, want je staat er nog steeds.
nog steeds, want je staat er nog steeds.
PG: Ik heb tot nu toe nog geen afvalligen, bij
wijze van spreken. (lacht) Integendeel, er zijn mensen die verwonderd blijven,
zoals Jenny Vandriessche die mij ooit als galeriste heeft opgepikt. Zij vindt
of vond mijn werk boeiender dan dat van bv. Carl André, omdat die toch wel een
heel rigide oeuvre heeft. Voor mezelf is dat laatste anderzijds wel een straffe
attitude. In tegenstelling tot Carl André, vindt ze dat mijn werk voortdurend
evolueert en er nieuwe impulsen komen, hoe bescheiden ook. Dat doet me denken
aan Jan Hoet die ooit zei over het werk van Donald Judd: “Fantastisch, fantastisch
hoe dat werk evolueert!” En als je dan dat werk bekijkt…. (lacht)
wijze van spreken. (lacht) Integendeel, er zijn mensen die verwonderd blijven,
zoals Jenny Vandriessche die mij ooit als galeriste heeft opgepikt. Zij vindt
of vond mijn werk boeiender dan dat van bv. Carl André, omdat die toch wel een
heel rigide oeuvre heeft. Voor mezelf is dat laatste anderzijds wel een straffe
attitude. In tegenstelling tot Carl André, vindt ze dat mijn werk voortdurend
evolueert en er nieuwe impulsen komen, hoe bescheiden ook. Dat doet me denken
aan Jan Hoet die ooit zei over het werk van Donald Judd: “Fantastisch, fantastisch
hoe dat werk evolueert!” En als je dan dat werk bekijkt…. (lacht)
HVC: Een typische quote van Jan
Hoet om te eindigen. Dank je Paul voor dit boeiend gesprek.
Hoet om te eindigen. Dank je Paul voor dit boeiend gesprek.
Paul Gees stelt tentoon:
Art
traces across the Western Front tot 17 juli 15
traces across the Western Front tot 17 juli 15
Kunstroute langs
Langemark/Poelkapelle
Langemark/Poelkapelle
Vrij, za, zo en ma
van 11 tot 18u
van 11 tot 18u
Curators: Oswald Fieuw
en Hilde Van Canneyt
en Hilde Van Canneyt
ART FORT / FORT
ART tot 28 juni 15.
ART tot 28 juni 15.
Op en in de forten
van Mortsel, Edegem, Wilrijk en Duffel
van Mortsel, Edegem, Wilrijk en Duffel
Paul Gees, Ohne Warum
(posture Editions) Te koop in de betere boekhandel
(posture Editions) Te koop in de betere boekhandel