Gent, lente 23
INTERVIEW MET AARON WILLEM (°1982)
Ik tref Aäron in zijn atelier, op de zolder van zijn huis.
voor de spaghetti
Hilde Van Canneyt (HVC) Beste Aäron, hoe vaak kom je naar je atelier?
Aäron Willem (AW) Ik moet toch elke dag eens komen piepen. Al was het maar om te zien wat ik de volgende dag ga doen.
HVC Dat je op een blauwe maandag alleen portretten boven op elkaar positioneerde, is dat zuiver toeval te noemen?
AW Ik experimenteerde al een tijdje met verschillende dingen boven op elkaar schilderen. Het principe was dat ik per laag het beeld ervoor kapot maakte, of iets toevoegde dat niet paste. Ik noem dat ‘dialectisch schilderen’. Stap twee was een weinig doordacht experiment waarbij ik al mijn dichtste familieleden in één portret verwerkte. Maar ik ontdekte onlangs dat ik ervoor ook al eens verschillende portretten van voornamelijk filosofen boven op elkaar schilderde, om een bevreemdend beeld op te roepen. Zo kreeg ik voor de eerste keer een gezicht dat door elkaar werd geschud. Na het experiment met mijn dichte familieleden, begon het concept ‘Extended Family’ te rijpen, al komen er veel ideeën in samen waar ik al heel lang mee rond liep. In mei 2019 deed ik uiteindelijk op facebook een oproep: ‘Ik breid mijn familie uit, iedereen welkom!’ Ik vroeg om een foto door te sturen, als symbolische zet om hen op te nemen in mijn familie. Op dat moment had ik al een filosofisch kader errond geschetst.
HVC In je boek las ik dat kunst – net als filosofie – over het verruimen van je perspectief gaat.
AW Inderdaad, en hiermee raak je meteen de kern van de filosofie achter Extended Family. Hier komt heel veel samen. Als kind probeerde ik vaak te achterhalen wat anderen dachten en voelden. Veelal bleef dat een raadsel, wat onrust gaf, alsook een verlangen om me te verbinden aan al die mensen en dingen die ik niet begreep. Ik zou dat toen nooit zo kunnen uitleggen, maar mijn herinneringen aan dat gevoel zijn wel heel levendig. Ik voelde me vaak een buitenstaander, een observator, maar ik was niet op mijn gemak in die positie. Het zorgde er in het meest extreme geval voor dat ik liever iemand anders wou zijn, iemand die ‘doet’ in plaats van ‘kijkt’. Extended Family gaat over gastvrijheid, openheid, afhankelijkheid, veranderlijkheid, maar ik besef nu dat het ook veel zegt over mijn basishouding in het leven: een afstand of gereserveerdheid die ik vaak wil overwinnen.
HVC De personen – namen – die je op elkaar brengt, zijn die vormelijk en inhoudelijk ‘random’ gekozen? Moeten we dat zo zien dat je uit een grote beeldenbank plukt?
AW Zoiets. Ik hou een volledige lijst van de namen bij van iedereen die ik schilder. Die databank bestaat niet vóór het schilderij er staat, maar ontstaat erna. De personen komen inderdaad per toeval samen in één schilderij. Vrienden, familie, mijn favoriete schrijvers, filosofen… Sommige extended family-leden zijn al dood. Denk aan Bach of Kurt Cobain. Maar ook zij maken deel uit van mijn leven. In de lagen zitten ook onbekende mensen die mij hun foto stuurden.
HVC Valérie De Prycker zegt in je boek dat een persoon een halfopen systeem is en in die zin lijkt op de portretten die ook veranderen telkens er een nieuwe laag bijkomt en het systeem uit evenwicht trekt. Kijkers kunnen reacties en suggesties in dit bestand zien, en elke nieuwe inbreng verstoort het evenwicht van zowel het gezicht, als van het werk. Het wordt telkens een nieuw verhaal.
AW Ja, er zijn werken waar je een vrij stabiel harmonieus portret krijgt als resultaat, een samensmelting van mensen tot een nieuwe persoon. Maar wat mij misschien nog meer interesseert, is de mens als onstabiel en veranderlijk geheel. Die dynamiek van constante verandering is net wat we vaak ongedaan willen maken in portretten en selfies: we pinnen ons graag vast op een goed moment wanneer we lopen te stralen. Dát beeld willen we vereeuwigen. Het feit dat we er een dag later miserabel bij lopen, hoeft voor ons niet van de daken geschreeuwd te worden. Dat zorgt voor een soort van conservatieve reflex in de portretkunst: het gaat allemaal over het vereeuwigen, het vastpinnen, niet om de verandering. Die transformatie kan nochtans enorm mooi zijn. Of in het ergste geval, iets waar we allen baat bij hebben om het te aanvaarden. Het feit dat we een halfopen systeem zijn, maakt ons veranderlijk, beïnvloedbaar ook, maar is eveneens onze redding in een wereld die constant verandert. Ik pleit hier niet voor ‘draaien met de wind’ of plat opportunisme – ‘retourner sa veste’ – maar wel voor een aanvaarding van verandering als basisgegeven. Ik heb altijd veel gevoeld voor het idee van ‘panta rhei’, alles stroomt.
HVC Wanneer ‘is het genoeg’ geweest? Is het – uiteindelijke – beeld verzadigd?
AW Soms heb ik wel dertig beelden boven elkaar nodig. Ik wil spanning opwekken tussen aan de ene kant een beeld dat nog als portret herkend wordt en een dynamiek, verandering of vervreemding aan de andere kant. Als die spanning juist zit, is het werk af voor mij.
HVC In welke techniek werk(te) je?
AW Vooral in acrylinkt. Ik vind dat een zeer mooi materiaal, het geeft een subtiele glans. Ik heb dat in nog geen enkel ander materiaal gevonden. Over die waterige acryl, breng ik onder andere olieverf aan. Maar ook andere materialen: potlood, vetkrijt…
HVC Ben Benaouisse en Anyuta Wiazemsky merken in je boek op dat je weinig zwart gebruikt.
AW Ja, dat is iets waar ik me niet aan had verwacht, gezien ik heel lang enkel in zwart-wit tekende. Anyuta vond het vreemd dat ik moeite had met de kleur zwart in de reeks Extended Family, maar voor mij is dat bijna een evidentie. Een gezicht is een heel subtiele mengeling van kleuren, waar zelden of nooit puur zwart aan te pas komt. Niet bij witte, maar ook niet bij zwarte mensen. Zwarte verf kan makkelijk alle subtiliteit uit je schilderij zuigen. In lessen schilderen kreeg ik vroeger te horen dat het daarom beter is om zelf je zwart te maken met donkerblauw en donkerbruin. Je krijgt dan een heel donkere kleur die er (bijna) zwart uitziet, maar subtieler is dan het zwart uit de tube.
HVC Waarom altijd hetzelfde formaat van 1,40 op 1,00 meter?
AW Ik ben gewoonweg vergroeid met dat specifieke papier van Hahnemuhle. Dit papier heeft voor mij exact de goede geelachtige kleur. Het is logisch voortgevloeid uit alles wat ik al deed. Ik gebruik het sinds 2008. Ik werk zonder projector en schilder altijd uit de losse pols, vandaar dat ik graag dat houvast heb. Maar toen het boek Extended Family klaar was, schakelde ik over op doek, in verschillende formaten. Schilderen op doek gaat trager dan op papier, merkte ik. Het is veel moeilijker ook. Omdat het formaat van de werken nogal klein is, zet ik nu de namen op de achterzijde van het doek: ik zie het als een zoektocht naar autonomere schilderijen, terwijl op mijn vroeger papierwerk het concept van de reeks nog primeerde.
HVC Hoe kijk je terug op je ‘nr 1’?
AW Mijn gezicht staat er het meest dominant op. Ik schreef er op de voorzijde nog niet de namen van de geportretteerden op. Maar er zitten wel degelijk negen mensen onder: de eersten die hun portret stuurden, alsook Iggy Pop en Sun Ra. Ik vind het nog altijd een van mijn beste werken. (lacht)
HVC Is het zo als je iemand schildert, je automatisch aan die persoon denkt? Dat lijkt me bijna vanzelfsprekend…
AW Ja. En het werkt ook omgekeerd. Ik bedoel: het is vaak omdat ik aan iemand denk, iemand mis of iemand tegenkwam, dat ik die persoon begin te schilderen.
HVC Een politicus waar je niet achter staat, zou je deze kunnen schilderen?
AW Dat lukt me niet. Ik zal er in ieder geval niet zelf voor kiezen. Als die politicus mij een foto stuurt, zal ik er op zijn minst wel over nadenken, want het is een interessante vraag.
HVC Iedereen is welkom, al zijn er grenzen, zelfs ‘matige klootzakken’ als het moet, werd al als opmerking gegeven.
AW Ja, je zou dit als het omgekeerde van cancel culture kunnen zien, maar dat is het ook weer niet. Ik wil geen imagoherstelbank of biechtstoel worden. Waar het mij om gaat, is een soort van basisvertrouwen. Als je iemand niet kent, is het vruchtbaarder om die persoon te vertrouwen dan om die te wantrouwen. Als iemand je vertrouwen schaadt, verandert de situatie natuurlijk wel, al hoeft het nog altijd geen reden te zijn om de deuren dicht te gooien. Het hangt allemaal van de situatie af.
HVC Is Extended Family ook een verwijzing naar onze ‘selfie-cultuur’? In een van de teksten over je werk las ik zelfs over ‘narcisme’.
AW Ik vind dat we in narcistische tijden leven, ja. Er zijn werkelijk overweldigend veel redenen om dat aan te nemen. Niet alleen de selfie-cultuur, maar ook de fixatie op identiteit, het – in mijn ogen – onmogelijke recht om niet gekwetst te worden, de nog altijd groeiende consumptiemaatschappij waar ieders persoonlijke behoeften 24 op 7 bevredigd moeten worden, enz. En wat het ergst van al is: de solidariteit om tot een gelijkere verdeling van middelen te komen, maakt in zo’n klimaat geen enkele kans. Het socialisme lijkt volledig dood. Het idee dat je alleen anderen kunt helpen wanneer al je eigen (micro-)behoeften bevredigd zijn, is een immens misverstand, maar het lijkt wel goed ingeburgerd te zijn. Ik wil niet al te veel de moralist in mezelf laten spreken, maar ik moet wel toegeven dat ik dit algemeen aanvaarde narcisme echt walgelijk vind. Zeker als ik zie hoe we als maatschappij omgaan met vluchtelingen, ouderen, maar vaak gewoonweg met elkaar. Ook in mezelf ben ik vaak ontgoocheld trouwens.
HVC Ik heb zo’n vermoeden dat, doordat je werkt met mensen en gezichten, het minder ‘eenzaam’ is in een alenig atelier.
AW Ja en nee. Ik schilder ook soms gezichten uit een soort van eenzaamheid, vanuit een gemis, een ‘poging tot contact leggen’.
HVC Is kunstenaar Francis Bacon een invloed?
AW Dat spreekt bijna voor zich: vervormde gezichten, het wegvegen van identiteit, etc.
HVC Is ‘identiteit’ iets waarrond je bezig bent?
AW Ja, ik stel me de vraag hoe afgebakend een identiteit is. Hoe dat constant verandert en beïnvloed wordt door externe factoren. In die zin vind ik een portret met al die lagen, op een zeker niveau realistischer dan een statisch portret, dat in feite een momentopname is, en maar één beeld. In mijn ogen is dat oppervlakkig.
HVC Zie je je ooit nog stoppen met je ‘gezichten-project’?
AW Ik ben van plan om het project verder te zetten tot ik dood ben, maar stiltes tussendoor zijn uiteraard mogelijk. Ondertussen ben ik uiteraard met andere projecten bezig.
HVC Je ziet jezelf als een kunstenaar van de synthese, het is zowel de mens als het leven an sich vatten, denk ik.
AW Ja, dat werd me vroeger vaak verweten: dat ik àlles probeerde te zeggen in plaats van gewoonweg ‘iets’. Ik moet blijkbaar een enorme behoefte hebben om de wereld samen te vatten. Tegelijk hou ik enorm van chaos en baal ik van grootspraak. Tja, wie ben ik eigenlijk?
HVC Hoe repliceren mensen doorgaans op je portretten?
AW Ze reageren meestal op het concept. Ze voelen zich warm onthaald, dat overheerst. Of dat is wat ze mij meestal zeggen. Als ze mijn werk nog niet kennen, moeten ze wel even wennen aan ‘het beeld’, hoor ik soms. De creaties verschillen ook enorm onderling: het ene is abstract, het andere vrij realistisch. Iedereen haalt er zijn favorieten uit. Ze voelen wel dat er iets gewelddadigs is gebeurd, dat er als het ware verwondingen zijn toegebracht.
HVC Uiteindelijk is het zowel voor jou als voor de kijker een persoonlijk verhaal.
AW Ja, vaak herkennen mensen hier en daar een vriend, held, muzikant, schrijver…
HVC In die zin heb je wel the magic golden key gevonden!
AW Ja, Extended Family is een project dat verbindingen legt en heeft daarmee ook een serieuze invloed op mijn leven. Het geeft aanleiding tot contact: van briefwisseling tot ene gaan drinken. Ik wil niet dat het bij creëren en tentoonstellen blijft. Ik vind het fijn dat het aanleiding geeft tot filosofeersessies, tot communicatie en tot nadenken over waarmee ik bezig ben in mijn leven, niet alleen in de kunst. Het gaat voor mezelf heel diep.
HVC Je werkt aan meerdere werken tegelijkertijd en weet nooit op voorhand wat je gaat maken, vermoed ik?
AW Nee, ik heb een concept als houvast, maar hoe een werk eruit zal zien, is ook voor mij totaal onvoorspelbaar. Ik hou enorm van die wispelturigheid. Al kan het ook tot wanhoop leiden. Vaak werk ik iets af in een gemoedstoestand van alles of niets, zonder hoop dat het nog goed komt. Soms staat er plotsklaps weer een goed schilderij voor me, en voor ik het goed en wel besef, lijkt het vanzelf te zijn gegaan. Altijd komen er verrassingen bij kijken. En toch is elke actie ook een bewuste keuze om een risico te nemen. Die schemerzone tussen controle en loslaten, is denk ik wat kunst zo verslavend maakt, wat er ook therapeutisch aan is.
Ik werk inderdaad aan verschillende werken tegelijk. Terwijl het ene droogt of wacht om weer met een frisse blik bekeken te worden, werk ik voort aan andere werken. Vaak zijn er tien of meer werken in the running. Ze bevruchten elkaar ook constant, dagen elkaar uit. Als er een te braaf werk tussen staat, vraagt hij me om met geweld aangepakt te worden. Haha!
HVC Ik zie hier in je atelier nog andere reeksen, work in progress…
AW Dit is een recente serie: Fuller places. Wat ik hier doe, is gebeurtenissen op elkaar schilderen. Het procedé is hetzelfde als bij Extended Family, maar het genereert een compleet andere betekenis. Ik schrijf op de achterkant van het werk welke gebeurtenissen erin verwerkt zijn. Vaak zijn het situaties uit mijn eigen leven of foto’s uit de krant. Maar het kan even goed geschiedenis zijn of af en toe ook fantasie, zoals scènes uit een roman die ik lees.
HVC Liefst dingen uit je eigen wandelgang, vermoed ik?
AW Ik zoek ook gebeurtenissen die niet spontaan op mijn weg komen. Of dingen die ik op het eerste gezicht totaal niet interessant vind, die onbegrijpelijk zijn voor mij. Toch zegt mijn keuze zeker en vast iets over mijn leven. Ik probeer in Fuller Places ook beelden te vermengen die op het eerste gezicht niks met elkaar te maken hebben, maar op een of andere manier komen ze inhoudelijk soms samen. Ik geef een simpel voorbeeld: wij die straks samen een bord spaghetti eten, heeft ook te maken met een graanschuur in Oekraïne. Maar ik zoek die verbanden zelden bewust, eerder integendeel. Ik wil zelf verrast worden, verbanden ontdekken die ik eerst niet zag. Het heeft alweer te maken met het uitbreiden van mijn beperkte perspectief. En met Extented Family: uiteindelijk probeer ik mijn kleine leventje samen te brengen met de hele wereld.
HVC Dat je je arm uitsteekt naar de buitenwereld, maakt dat je werk ook maatschappelijk relevant?
AW Ik vind dat wel, ja.
HVC En zou je liefst hebben dat je werk geen uitleg behoeft? Dat het voor zich spreekt?
AW Dat vind ik een enorm interessante vraag. Ik heb altijd van mijn werken geëist dat ze voor zich spreken. En ik doe dat nog. Vroeger betekende dat ook dat ik beelden wilde creëren die niets te winnen hadden bij een uitleg of verhaal. Ik was daar nogal allergisch aan, waardoor ik naar duidelijk leesbare beelden zocht. Nu zoek ik eerder naar mijn eigen taal die niet per definitie leesbaar is voor iemand anders. Maar wat uitleg betreft, blijf ik sceptisch. Als je een werk kunt ‘uitleggen’, is het gewoon geen goed werk, denk ik. Taal wint wel aan belang in wat ik doe. Tegenwoordig schrijf ik weer meer en dat biedt veel mogelijkheden om kunst, filosofie, literatuur en geschiedenis dichter bij elkaar te brengen. Zeker in Fuller Places gebeurt er in mijn ogen een interessante interactie tussen taal en beeld.
Na de spaghetti
HVC Het leven is frictie, vertelde je me tijdens de héérlijke pastalunch.
AW Ja. Frictie is weerstand. Waarom ik zeg dat mijn manier van schilderen daarover gaat, is omdat telkens ik iets vredigs of evenwichtigs bekom, het wat sterft. De volgende laag dient om het tot leven te wekken, uit te dagen.
HVC. Je werkt letterlijk in de diepte en breedte. Je hebt een opleiding als filosoof, maar hebt een deeltijdse functie in een bibliotheek in Schaarbeek.
AW Mijn job in de bibliotheek is inspirerend. Ik leer er veel bij en als publiekswerker ontmoet ik veel interessante mensen, zowel binnen de bibliotheek als in de gemeente Schaarbeek. En ik hou enorm van literatuur, waar ik in de bibliotheek natuurlijk midden in zit. Een job in loondienst is voor mij, net zoals voor veel kunstenaars een noodzaak, ik ben zeer gelukkig dat het werk mij niet gewoon afmat of leeg zuigt. Ruimte hebben om te denken, is voor mij essentieel.
HVC Samen met Ben Benaouisse richtten jullie het Gentse WESP Collective op ‘dat de grenzen van de kunstwereld opzoekt om ze te kunnen verleggen’.
AW Ja, het samenwerken in de beeldende kunst is geen evidentie. Het gebeurt veel minder dan in muziek of theater. Ik hou ervan om alleen bezig te zijn, maar toch is het enorm verrijkend om samen te werken. Dat samenwerken is iets waar Ben me in heeft gemotiveerd en dat heel veel veranderd heeft voor mij. Ik heb tout court veel geleerd van Ben. De mythen rond kunstenaars die zogezegd zonder invloed van buitenaf werkten, blijken nooit te kloppen wanneer je inzoomt. Iedereen heeft interactie met anderen nodig, ook beeldend kunstenaars.
Hilde Van Canneyt, lente 23
Extended Family #1, 2020
Tim Wijnant, Anna Burvenich, Tim Beuckels, Ben Benaouisse, Céline Geeraert, Iggy Pop, ik, Sun Ra, Thijs Verbrugghe
Extended Family #15, 2020
Billie Holliday, Sara Wijnant, Saïdjah Willem Rummens, Nagieb Mahfoez, Fairuz, Joke Eneman, Valérie De Prycker, Mietje De Rycke, Nelson Mandela
Extended Family #55, 2021
Kanye West, Pharoah Sanders, Bleri Lleshi, Svend Thomson, Lee Willem, Serge Gainsbourg, Luc De Rycke, Sokrates, Alice Coltrane, Nico, Lou Reed, Ian Dury, Frank Bassleer, Kris Lemmens, Luciano Berio, Tim Vanhamel, Velizar Chenkov, Geert Mak, Gustave Flaubert, Archie Shepp, Erwin Thevissen, Peter Singer, Maarten Baute, Harry Enfield, Samuel Beckett, Ivan Bultiauw, Nicolas Blanpain, Syd Barrett, Christian Dotremont
Extended Family #165, 2022 + 2023
Ilya Willem, Sam Eggermont, Ben Benaouisse, Mehdi Nassouli, Martin Luther King, Ilya Prigogine, Nagieb Mahfouz, Ludwig Wittgenstein, Alfred North Whitehead, Andy Warhol, Pablo Picasso, John Lennon, Joseph Beuys, Philip Guston, André De Rycke, Mietje De Rycke, Iggy Pop, Sigrid Eggermont, Jorge Manilla, Bruno Riemaecker, Deborah Bourda, Federico Fellini, Nicolas De Staël, William Turner, Joktan Willem, Olivier Demeulemeester, Charles Baudelaire, Olivier Messiaen, Julie Mehretu, Wael Shawky, David Bowie, Dave Alexander, Tim Wijnant, ik, Mel Van Ooteghem, Bas Wildemeersch, Joseph Beuys
Extended Family #175, 2023
Pavel Vezjinov, Ziad Rahbani, Fjodor Dostojevski
Fuller Places #39, 2023
Aangespoelde orka in Cadzand, Nederland 15 oktober 2022 / Filip De Winter en Bart De Wever schudden handen tijdens de eedaflegging van het Vlaams parlement, Brussel 2019 / Vlaams Belang voorzitter Tom Van Grieken schudt handen met Dries Van Langenhove, waar? 2022? / Reclame voor draadloze steelstofzuiger met uitneembare kruimeldief van AEG, 2022 / Jongen zit in een wachthok in Brussel-Noord station, oktober 2022 / Bezoek aan apotheek in de Merelbekestraat voor antibiotica voor Lee zijn chronische sinusitis, Melle 28 februari 2023 / Toeristen kijken van dichtbij naar een vulkaanuitbarsting van de Fagradalsfjall, Ijsland augustus 2022 / Lennert Wouters toont zijn zelfgemaakte printplaat waarmee hij de starlink van Elon Musk heeft gehackt, augustus 2022 / Alexandra Narváez en collega bewaker in het Amazonewoud in Ecuador, december 2022
Fuller Places #43, 2023
Mensen komen op straat met wit-blauw-witte vlag als symbool voor de anti-oorlogbeweging, Rusland augustus 2022 / De Orion-nevel bekeken met de James Webb Space Telescope, 2022 / Indonesiër scheurt blauwe strook van de Nederlandse vlag om ze daarna terug te hangen, Surabaya 19 september 1945 / Ik plooi zakdoeken op de keukentafel, Gentbrugge 7 maart 2023 / Jay Powell, Amerikaans bankgouverneur, en Mark Carney van Bank of England in Jackson Hole, V.S. 2019
Fuller Places #55, 2023
Ilya en Fran kijken naar een film op Ilya’s kamer, Gentbrugge 29 april 2023 / Voedselbedeling in Ieper, oktober 2022 / Test in de Londense riolen op poliovirus (positief), augustus 2022 / Pjotr Tolstoj, een centrale figuur van de Russische regeringspropaganda, aan zijn bureau, februari 2023 / De aanleg van glasvezelkabels in Gent, 2022-2023 / Finissage ‘Nederlandse Maatjes’ bij Warp, Sint-Niklaas (met pannenkoeken) 28 mei 2023 / Ik drink groene thee op ons terras in Gentbrugge, 30 mei 2023 / Valérie in een pashoekje in La Fille d’O, Gent 3 juni 2023
Fuller Places #61, 2023
Adonis, de oudste boom van Europa, Pindosgebergte Noord-Griekenland 2022 / Ik lees een boek tijdens mijn quarantaine wegens corona, Gentbrugge 6 maart 2023 / Een Indisch meisje baadt in de rivier Yamuna die heilig is voor Hindoes en zeer zwaar vervuild met een dikke laag wit schuim, maart 2023 / Lee doet zijn schoenen terug aan na een wandeling aan zee, Oostende 28 april 2023 / Oleh Valovyi bedekt met wonden en bloedkorsten door glas bij een raketinslag in zijn huis, Dnipro januari 2023 / Shinkichi Tajiri werkt aan een van zijn one-day-sculptures aan de oever van de Seine, Parijs 1949 / De Saoedische prins Faisal bin Farhan Al Saud en de Iraanse buitenlandminister Hossein Amirabdollahian in Peking, april 2023 / Man zit te snuiven op een volle tram 55, Schaarbeek 22 juni 2023 / Zwemmen in de Noordzee met Jasper Lutin, Jasper van het Groenewoud en Joktan, ongeveer ter hoogte van Wenduine 24 juni 2023 / Een kerkhof in Tikrit, Irak 2023
Fuller Places #69, 2023
Concert van Köhn in Sylvester Gallery, Gent 25 juni 2023 / Mattias De Clercq met zijn nieuwe kartelpartners van Vooruit onder de stadshal, Gent maart 2023 / Valérie en ik maken liefde, Gentbrugge 1 augustus 2023 / Poetin toont amforen die hij heeft opgevist in de Zwarte Zee, augustus 2011 / ‘Voguers’ in een Chinese club, juli 2023 / Lee vindt de sneakers die hij wil in de 6de sneakerwinkel die we bezoeken, Parijs 4 augustus 2023 / Binnenkant van de Titan op een promofilmpje 20?? / Nathan Paulin wandelt over een kabel, koorddanst boven Pornic, Frankrijk juli 2023 / Gewonde asielzoeker in Paleizenstraat 48, Brussel februari 2023 / Heropbouw van Camping de la Dune na de bosbranden van 2022, Zuid-West Frankrijk juli 2023 / Politieman Florian M. schiet Nahel dood, Nanterre Frankrijk juni 2023
—
Extended Family, 2021, Stichting Kunstboek te koop via website https://www.aaronwillem.be
Volgende interviews: Linda Verkaaik, Stephanie Gildemyn,