Interview met ARNE QUINZE

AQ: Ik zie het gebruik van oranje vooral als een natuurlijk proces. Hoe is dat gekomen? Door mijn zoektocht, mijn vele reizen en bijhorende omwegen, word ik geconfronteerd met mezelf. Ik denk dat de grootste uitdaging mezelf is. Ik trok continu van de ene naar de andere plek en vond mijn plaats niet. Ik vond geen plaats om tot rust te komen. Tijdens mijn zoektocht stelde ik mezelf de vragen: “What is my home, my house, my stillthouse?” Als kind creëer je reeds een “eerste huis”. Vele kinderen gaan onder een tafel zitten waarover ze een laken draperen. Ze bouwen een eigen wereldje. Een tweede huis die men zich eigen maakt is het dragen van bepaalde kledij. Men wil niet meer in zijn/haar blootje rondlopen en zoekt de comfortzone op. Dit heeft in mijn jeugd erg gespeeld. Een echt thuisgevoel heb ik als kind nooit gekend en als puber sloeg ik dan zelf de deur van mijn ouderlijk huis achter me dicht. Ik heb een half jaar buiten geslapen! Geloof me: dan absorbeer je het leven. Dat zijn allemaal dingen die je opstapelt. Voor mij is dit huis met aanpalend atelier in Sint-Martens-Latem mijn eerste echte officiële huis én thuis.

HVC: Je hebt daarover een reeks werken gemaakt: ‘My home, my house, my stillthouse’.

HVC: Ik las ergens dat je veel sculpturen op wankele poten zette omdat wij, ondanks het onzekere van het leven, als mens alles overleven, in elke situatie.

AQ: Wij zijn heel sterke wezens, survivers. Wij staan ook met onze twee ‘poten’ in balans, of toch de meesten van ons. Mijn ‘stillthouses’ hebben dat ook.

AQ: (troont me mee naar de andere kant van het atelier) Hier zie je een volgend werk: ‘My safe garden’. Hoe ben ik daartoe gekomen? Ik ben een grote fan van de ‘Tuinen van Gyverny’ die Monet schilderde. Ik heb als kind veel voor die schilderijen gestaan en ik kon daar echt in verdwijnen. Het was een wereld op zich waarin ik kon vluchten. Ik ben die tuinen dan gaan schilderen op mijn manier. Door een studie te maken van de tuinen van Monet ben ik me bewust geworden van mijn eigen ‘secret gardens’. Zo zijn het nu mijn eigen ‘secret gardens’ geworden. Terwijl ik aan het schilderen ben, zit ik daarin. Erna bouw ik aan mijn ‘safe gardens’ en worden het mijn ‘safe gardens’. Dat is de volgende stap: de omheining. Waarom? Wil je in mijn wereld komen, dan moet je erover. Ik perk het in, baken het af. Daarom gaat het altijd over ‘my’: het is míjn tuin.

Hier heb je nog een voorbeeldje van: “Wat gebeurt er als een vreemde in mijn tuin zit?” Dit zijn mijn vreemde jongens. Dit zijn mijn rotsen. Dit is een klein, nog niet geschilderd prototype en ik ben dit nu supergroot in metaal aan het uitwerken tot buitensculpturen. Ik ben er ook aan het uitwerken voor in Parijs en voor onze Belgische kust. Want wat gebeurt er als je voor zo’n grote vervreemdende blokken komt te staan?

We zijn nu documentaires aan het draaien over mijn grote installaties. Mijn installaties brengen mensen bijeen. Mijn droom is om meer kunst te brengen in de publieke maatschappij. Die grote publieke buiteninstallaties zijn volgens mij een eerste stap. Als Brussel nu bestuurd zou worden door museumgerelateerde curators, dan zou men Brussel op de kaart kunnen zetten door grote openluchtinstallaties en beelden in de stad te plaatsen. Dat zou de stad niet alleen economisch een gezicht geven, maar dat zou voor onze algemene opvoeding ongelooflijk zijn. Het zou de drempel naar het museum veel lager maken. Mensen zouden in het weekend ook eens gewoon een museum binnenspringen. Nu is het sleuren om de mensen in de musea binnen te krijgen.

HVC: Over je grote installaties zoals ‘Cityscape’ (Brussel, ’07), ‘The Visitor’ (Beirut, ’09) en ‘Unchronia’ (Nevadawoestijn, ’06) las ik over je zoektocht naar een face-to-face communicatie. Je wilt een tegengewicht bieden aan de hedendaagse cultuur waarbij mensen communiceren zonder elkaar te zien. Deze visie zie ik ook terug in je meest recente creaties  zoals ‘Camille, (Rouen’11), ‘Red Beacon’ (Shangai, ’11) en je installatie in het Louisianamuseum (Kopenhagen, ’11). Met je installaties wil je een ideale samenleving creëren en de maalstroom van het dagelijkse leven doorbreken. Je installaties proberen de gedachten van voorbijgangers te triggeren. Je wil de mensen met andere ogen naar de wereld laten kijken, hen even laten wegdromen.

AQ: Door de mallemolen te stoppen beginnen ze ook met elkaar te communiceren. De mensen herontdekken hun stad én elkaar. Ik geloof heel hard in die publieke beelden.

HVC: Mag ik na deze mooie woorden even kritisch zijn? Geloof me, ik vind je grote buiteninstallaties heerlijk, maar toen ik bij Galerie Guy Pieters in Knokke vorige zomer al je kleinere sculpturen en schilderijen bijeen zag, kwam het me heel druk en overweldigend over. Bijna benauwend, alsof ik te midden van al dat oranje gevangen zat. Als iemand de achtergrond en de context van je werk niet beheerst, kan je werk daarenboven ook primitief overkomen. De meerdere lagen ontvouwen zich niet onmiddellijk. Ik zie hier in je atelier boven toch vooral eigen handwerk. Ik hóóp dan ook dat je alles zelf maakt. Dat maakt ook net de romantiek van een kunstwerk groter. Het idee dat iemand uren en nachten zit te zweten aan een kunstwerk versterkt het karakter van een kunstwerk alleen maar.

AQ: Ik maak álles zelf, Hilde. Al heb ik mijn team nodig om de administratie en de communicatie georganiseerd te krijgen. Seriewerk, met alle respect hoor. Picasso zat aan driehonderd werken per jaar. Daar zit ik nog lang niet aan. Je moet elk werk als een studie zien. Ik ben een boek aan het maken dat ‘Studies’ heet. Waarom? Omdat elk werk handgemaakt is en er geen reproducties van mijn werk bestaan. Trouwens, over dat primitieve: ik zou het eerder “hedendaags primitief” noemen. Ik ga terug naar de basis van de dingen. Dat is hoe ik me uitdruk.

HVC: Het voelt alsof ik je om verantwoording vraag. Mijn excuses als ik die indruk maak. Komt er geen ogenblik waarop je het gevoel hebt in een bepaalde thematiek of met een bepaald medium uitverteld te zijn? Een moment waarop je er, los van financiële motieven, bewust voor kiest om een ander thema of een ander medium op te zoeken?

AQ: Een stad moet evenwicht hebben. Brussel is een mooi voorbeeld. Wij hebben als Belg echt geen visie om Brussel naar voor te trekken. Het is een stad zonder visie. Er moet dringend iets aan veranderen. Kunst maken is een persoonlijke zoektocht naar mezelf. Door middel van mijn beeldsculpturen vecht ik ervoor om steden in openluchtmusea te veranderen. Idealiter zou de kunstwereld dit moeten cureren. Om de twee jaar een nieuwe curator om kunst in de stad te brengen. Mét budgetten! Of kan je je inbeelden dat er een systeem bestaat dat er mag gebouwd worden tot twintig verdiepingen? Wil je hoger bouwen, dan moet je een bepaald bedrag teruggeven aan kunstinstallaties. 

HVC: Je chaosboxen beschouw je als zelfportretten. Zie je dit werk als een representatie van wat er zich in je hoofd afspeelt, als het bloed dat door je aders stroomt?

AQ: Chaos zit in mijn geest, in mijn binnenste veilige tuin. Wéér omringd. Over die Sturm und Drang: ik heb vooral de drang om te creëren, te máken.

AQ: Ik reis veel en zie ontzettend veel tentoonstellingen. Jammer genoeg mis ik er door mijn vele reizen veel in België, maar dat compenseer ik door af en toe Belgische kunstmagazines zoals H-art te lezen.